Καλέ μου Φίλε
Γιάννη
Υπάρχουν κάποιοι
άνθρωποι που με την ευωδία της ψυχής τους αφήνουν ανεξίτηλα το σημάδι της
ύπαρξής τους. Το ότι περπάτησαν σε αυτή τη γη σιωπηλά και σεμνά εξηγεί το γιατί
ο αποχαιρετισμός μοιάζει με πάταγο, με ισχυρό σοκ, καθώς ο απόηχος μιας απώλειας
αντηχεί σε όλους όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν αυτούς τους σπάνιους,
χαρισματικούς ανθρώπους, που είχαν το δικό τους τρόπο να αλληλοεπιδρούν με τους
γύρω τους.
Μεγάλη και δύσκολη είναι για όλους
εμάς αυτή η ώρα του αποχαιρετισμού. Το τελευταίο αντίο.
Γιάννη εργάστηκες για αρκετά
χρόνια στο Τμήμα Ένταξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καρπενησίου φροντίζοντας
και διδάσκοντας μαθητές με δυσκολίες στη μάθηση και την αναπηρία.
Έχουν πολλά να θυμούνται από σένα
οι μαθητές σου αγαπητέ συνάδελφε όπως την καλοσύνη σου, την ανθρωπιά σου, την αλληλεγγύη
σου, την ευγένειά σου, την κρυφή και
φανερή προσφορά σου, τη σοβαρότητά σου, τα ωραία αισθήματά σου.
Ως άνθρωπος δίδαξες σε όλους μας
ήθος, επαγγελματισμό και μαχητικότητα.
Ως δάσκαλος υπήρξες για πολλούς από εμάς τους νεωτέρους σου σύμβουλος, καθοδηγητής, συνεργάτης και είναι βέβαιο
ότι ως τέτοιον θα σε θυμόμαστε όλοι.
Από τον Ιούλιο 2003 ως
προϊστάμενος του ΚΕ.Δ.Δ.Υ. (πρωην ΚΔΑΥ) κατάφερες - με την βοήθεια των συνεργατών σου, - και οργάνωσες την
υπηρεσία στο ξεκίνημά της και την έκανες γνωστή στους κατοίκους της Ευρυτανίας. Κατόρθωσες
η Ειδική Αγωγή να γίνει γνωστή και αποδεκτή σε μια κλειστή κοινωνία όπως είναι
αυτή του Καρπενησίου και της Ευρυτανίας. Εργάστηκες στο ΚΕ.Δ.Δ.Υ. έως
και τον Αύγουστο του 2010 ως Προϊστάμενος και εκτός όλων των άλλων με δικές του
προσπάθειες και την συνδρομή των συναδέλφων ιδρύθηκαν τα Τμήματα Ένταξης των
Δημοτικών Σχολείων και των Γυμνασίων Γρανίτσας, Ραπτόπουλου και το ΕΕΕΕΚ
Καρπενησίου.
Η προσπάθειά σου να βοηθήσεις με κάθε τρόπο αυτό τον τόπο ήταν
συγκινητική και παράδειγμα προς μίμηση. Και όχι μόνο τον τόπο, αλλά και τους ανθρώπους
του. Πάντα αθόρυβα, γιατί δεν σου άρεσε η προβολή ενεργειών που τις θεωρούσες
ανθρώπινες και αυτονόητες. Τις θεωρούσες καθήκον σου, θα έλεγα, απέναντι στους
συνανθρώπους σου.
Ως Πρόεδρος του Συλλόγου
Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ευρυτανίας αλλά και ως Αιρετός του ΠΥΣΠΕ είχα άριστη
συνεργασία μαζί σου!
Συνδιοργανώσαμε,
Σύλλογος και ΚΕΔΔΥ, πολλά επιμορφωτικά σεμινάρια και ημερίδες για τους εκπαιδευτικούς
του νομού μας! Η πόρτα του γραφείου σου ήταν πάντα ανοιχτή!
Το ενδιαφέρον σου για την
εκπαίδευση και την ειδική αγωγή τεράστιο!
Προσωπικά θέλω αυτή την στιγμή,
να σου απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ! Ξέρεις εσύ!
Σε αποχαιρετώ με ένα ποίημα της της
Ελένης Απ. Μανιωράκη
Στο
δάσκαλο
Δάσκαλε
εμπρός μη σταματάς,
μη σε
πτοούν οι συμπληγάδες κι οι χειμώνες
δεν είναι
ότι κι ότι αυτό που ποίησες
χρόνια
και χρόνια τώρα ψυχές φωταγωγούσες.
Τάισες
τις ψυχές ψωμί απ’ αγάπη,
πότισες
τις καρδιές παιδιών μ’ αξίες,
φύτεψες
στο μυαλό ιδανικά αιώνια,
γέμισες
φως τα μάτια τους,
τον κόσμο
ν’ αντικρίζουν φωτεινό.
Στράγγισες
απ΄ τις καρδιές τους τις κακίες,
τους
δίδαξες τα μίση να μισήσουν,
να
υψώνουν λάβαρό τους την αγάπη.
Χρώμα
τους χάρισες να ζωγραφίσουν
αληθινά
τα όνειρα της κάθε ουτοπίας.
Τους
έμαθες να υψώνουν Παρθενώνες,
το ηθικό
κι ωραίο να γνωρίζουν
κι ότι «απάντων
τιμιότερον
και
αγιότερον εστί η πατρίς».
Για να
μπορέσουν κάποτε ν’ αναφωνήσουν
στο
δάσκαλό μου οφείλω το «ευ ζην»
Ο καλός
συνάδελφος και φίλος Γιάννης Κόκκοτας απεβίωσε την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου και η κηδεία του θα γίνει σήμερα
Κυριακή στις 12:00΄ στο Μουζίλο Ευρυτανίας.
Γιάννη καταπιάστηκες
με πολλά και σε όλα τα κατάφερνες, γιατί ήσουν ακούραστος αγωνιστής.
Έδωσες ένα
διαφορετικό αγώνα, έναν άνισο αγώνα. Στις μάχες όμως όπως ξέρεις δεν κερδίζουν
πάντα οι καλύτεροι.
Καλό ταξίδι
«ΔΑΣΚΑΛΕ». Μας χάρισες την παρουσία σου, την αγάπη σου, τη γαλήνη σου, την
καλοσύνη και τη σεμνότητα, μας δίδαξες τι θα πει άνθρωπος. Και αυτή είναι η πιο
μεγάλη κληρονομιά σου. Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο.
Μοτσιόλας Σιδέρης
Αιρετός ΠΥΣΠΕ Ευρυτανίας
