Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Δεν ξέρω αν είναι ο σωστός χρόνος που χρησιμοποιώ.
Είμαι.
Ήμουν.
Δεν ξέρω.
Μου έχουν μείνει οι αναμνήσεις.
Αυτές που φέρνουν βόλτα στο μυαλό, όταν τριγύρω σου όλα είναι σκατά.
Τι να πρωτοθυμηθώ.
Άλλο ΠΑΣΟΚ γνώρισα.
Αυτό δεν ξέρω.
Δεν το φωνάζω πια ότι είμαι ΠΑΣΟΚ.
Είμαι..
Ήμουν.
Ούτε εγώ δεν ξέρω.
Την έχω τη σημαία ακόμη.
Τη σημαία του ΠΑΣΟΚ.
Εκείνη που ανέμιζα στις συγκεντρώσεις του Αντρέα.
Είμαι σαράντα εννιά τώρα.
Από τα δεκαπέντε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί να μην ψήφιζα ακόμη.
Αλλά ήμουν ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι το 1981. Τον Οκτώβρη.
Ήμουν 15 χρονών όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Με τον Αντρέα.
Θυμάμαι ότι δεν καταλάβαινα πολλά αλλά για κάποιο λόγο ήμουν πολύ χαρούμενος.
Η Αριστερά.
Ο σοσιαλισμός στην εξουσία.
Έτσι πίστευα.
Θυμάμαι πήρα το κυνηγετικό όπλο του πατέρα μου και βγήκα έξω και άρχισα να βαράω στον αέρα.
Για τη νίκη.
Τη νίκη του λαού.
Ο λαός στην εξουσία.
Εξουσία.
Ήρθε το ΠΑΣΟΚ.
Και νιώσαμε ότι ήρθε ο υπαρκτός σοσιαλισμός στην Ελλάδα.
Κράτος πρόνοιας, υγεία, παιδεία, όλα σοσιαλιστικού τύπου.
Στην αρχή τουλάχιστον.
Και χρήματα.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να παίρνει αύξηση.
Για πρώτη φορά πήρε από το κράτος αύξηση.
Ήταν καλά.
Τώρα ξέρω.
Αλλά τότε ήταν καλά.
Εντάξει.
Γινόταν και λάθη.
Ήταν και οι πολύ πασοκτζήδες, τα κομματόσκυλα, οι πρασινοφρουροί που έκαναν κουμάντο.
Βόλευαν αυτούς που γούσταραν.
Και γω πήγα σ' αυτούς .
Ή μάλλον με πήγε ο πατέρας μου για να βρω δουλειά.
Μόλις τέλειωσα το λύκειο.
Λίγο πριν πάω φαντάρος.
Με πήρε από το χέρι και με πήγε σε έναν τέτοιο πρασινοφρουρό.
Έκανε κουμάντο.
Ήταν μεγάλο κεφάλι στην περιοχή.
ΠΑΣΟΚ μέχρι το κόκκαλο και πάνω απ' όλα ήξερε τον οδηγό του αυτοκινήτου του Αντρέα.
Με κοίταξε με τα πονηρά του μάτια.
Χαμογέλασε.
Το χαμόγελό του κρυβόταν πίσω από το παχύ μουστάκι.
Όλοι οι ΠΑΣΟΚοι είχαν τότε μεγάλα μουστάκια.
Για να μοιάσουν στα είδωλα τους.
Τους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ.
Που κι αυτοί είχαν μεγάλα μουστάκια σαν μπατανόβουρτσες.
Μου χαμογέλασε και με ρώτησε.
Τι θα ψηφίσεις ρε, στις εκλογές.
Και γω σαν στρατιώτης πειθαρχημένος απάντησα με δυνατή φωνή.
ΠΑΣΟΚ.
Έρχονταν οι εκλογές του 1985.
Έπρεπε το ΠΑΣΟΚ να παραμείνει στην εξουσία.
Για να βολευτώ κι εγώ στο δημόσιο μετά το στρατό.
Γιατί αν τυχόν έβγαινε η Νέα Δημοκρατία, πάει η θέση.
Θα βόλευαν κάποιο δικό τους.
Τα πράγματα ήταν οριακά σ' εκείνες τις εκλογές.
Έκανε τα λάθη του το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία.
Αλλά τα λάθη μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Μιας κυβέρνησης του λαού συγχωρούνται πιο εύκολα.
Ωστόσο τα πράγματα ήταν κρίσιμα.
Καμία ψήφος δεν έπρεπε να πάει χαμένη.
Η Νέα Δημοκρατία είχε καινούριο αρχηγό τον Μητσοτάκη.
Το γνωστό.
Χρειαζόταν αγώνας για να μην νικήσει ο εχθρός του Αντρέα.
Ξέρετε αποστασία και τα τέτοια.
Πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι και κάναμε πολιτικό κήρυγμα.
Διαβάζαμε τη βίβλο του ΠΑΣΟΚ.
Την εφημερίδα Αυριανή.
Ότι γράφονταν στην Αυριανή αποστηθίζονταν και ανακυκλώνονταν ως επιχείρημα.
Για να νικήσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές.
Για να φάμε ψωμάκι.
Για να έχω δουλειά.
Στο δημόσιο.
Η Αυριανή έσωσε τις εκλογές.
Όταν δημοσίευσε εκείνη τη φωτογραφία του Μητσοτάκη αγκαλιά με κάτι Ναζί από την κατοχή.
Τον γάμησε το Μητσοτάκη.
Εγώ ανέμιζα τη σημαία και όταν έβγαινε ο Αντρέας στο μπαλκόνι δάκρυζα.
Έγιναν οι εκλογές.
Ψήφισα ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε στην εξουσία.
Εγώ διορίστηκα στο δημόσιο.
Με το που βγήκε το ΠΑΣΟΚ περιμέναμε πάλι αυξήσεις.
Αλλά μας ήρθε μια υποτίμηση της δραχμής.
Από το Σημίτη.
Από τότε αυτός μου καθόταν στο λαιμό.
Δεν τον θεωρούσα ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Τον είχα πάντα για δεξιό.
Τον έφαγα βέβαια στη μάπα πολύ αργότερα.
Αλλά θα φτάσω κι εκεί.
Τέλος πάντων.
Η δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολύ καλή.
Δεν είχε ούτε αυξήσεις, ούτε πολλά λαϊκά μέτρα.
Φόρους είχε και αρχίσαμε λίγο να χάνουμε τη μπάλα.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ το είχαμε συνδέσει με το λαό στην εξουσία.
Ξέσπασε και το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Και να μην έχουμε τι να πούμε.
Εμείς οι ΠΑΣΟΚοι.
Εκείνο με τα πάμπερς και το χρηματισμό.
Παίρναμε την Αυριανή, αλλά κι αυτή είχε στερέψει από επιχειρήματα.
Αρρώστησε και ο Αντρέας.
Τρομάξαμε.
Μετά όμως μάθαμε πως έγινε καλά.
Πολύ καλά θα έλεγα γιατί μας έφερε και γκόμενα.
Άλλη σφαλιάρα.
Τι να πω εγώ στον δεξιό που μου έλεγε ότι ο Αντρέας ξενοπηδούσε.
Που ξενοπηδούσε.
Αλλά εγώ δεν είχα επιχειρήματα.
Έτρεχα στις συγκεντρώσεις.
Κουνούσα τη σημαία.
Τη σημαία του ΠΑΣΟΚ.
Αυτή που την έχω ακόμα στο ντουλάπι.
Ήμασταν λιγότερος κόσμος.
Αλλά εγώ εκεί .
Εγώ και η σημαία.
Έγιναν οι εκλογές το 1988.
Χάσαμε.
Μετά συνεργάστηκε η ΝΔ με το ΚΚΕ.
Προδοσία το θεωρήσαμε.
Το ΚΚΕ να συνεργάζεται με τη ΝΔ στην κυβέρνηση.
Προδότες.
Από την άλλη, εμείς είχαμε αρπάξει όλες τις αριστερές ψήφους.
Το ΚΚΕ ποτέ δεν μας είδε με καλό μάτι.
Μετά συγκυβέρνηση όλοι μαζί.
Δεν την κατάλαβα αυτή τη μαλακία.
Είπαμε.
Εγώ γουστάρω μόνο το ΠΑΣΟΚ.
Μετά ξανά εκλογές το 1990.
Πάντα με τη σημαία αγκαλιά στις συγκεντρώσεις.
Πάντα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ.
Το 1990 βγήκε η ΝΔ και ο Μητσοτάκης.
Τρόμαξα.
Ποιος ξέρει που θα με μεταθέσουν σκέφτηκα.
Με άφησαν όμως.
Ή δεν πρόλαβαν.
Ή με ξέχασαν.
Ποιος ξέρει.
Με το που βγήκε ο Μητσοτάκης άρχισε τη σκληρή λιτότητα και τις αλλαγές.
Και μείς αρχίσαμε τις απεργίες και τις πορείες.
Πολλά πήγε να αλλάξει ο Μητσοτάκης.
Αλλά δεν τον αφήσαμε.
Δε θα μας κόψεις το μισθό.
Εμείς αγωνιστήκαμε με τον Αντρέα να τον πάρουμε.
Ούτε θα ξεπουλήσεις την Ελλάδα.
Ο ΟΤΕ η ΔΕΗ είναι κρατική περιουσία.
Και η Ολυμπιακή.
Ας ήταν προβληματικές επιχειρήσεις.
Ήταν δικές μας.
Του λαού.
Τέτοια λέγαμε.
Απεργίες πορείες και ένας Σαμαράς.
Αυτός που είναι τώρα πρόεδρος στη ΝΔ.
Κοίτα ειρωνεία.
Πάει και ο Μητσοτάκης.
Έπεσε.
Στον αγύριστο να πάει και να μην ξανάρθει.
Ξανά συγκεντρώσεις.
Ξανά η σημαία να ανεμίζει.
ΠΑΣΟΚ. δύναμη ευθύνης. δύναμη προοπτικής.
Αυτό ήταν το σύνθημα.
Το ΠΑΣΟΚ θα έδινε προοπτική στον τόπο.
Και ξαναβγήκαμε στην εξουσία.
Φάγαμε πάλι ψωμί μετά τη λιτότητα του Μητσοτάκη.
Βέβαια σκέφτομαι ότι αυτό το ψωμί που φάγαμε το πληρώνουμε τώρα ακριβά.
Αλλά δεν τολμάω να το πω δυνατά.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Κρατικοποιήθηκε ότι είχε ιδιωτικοποιήσει ο Μητσοτάκης.
Κατέπεσε και η σκευωρία με το σκάνδαλο Κωσκοτά και τα ειδικά δικαστήρια που ήθελαν να πάνε τον Αντρέα..
Ποιον τον Αντρέα..
Ξανά σοσιαλισμός.
Όχι ακριβώς.
Αλλά τι πειράζει.
Ήμασταν καλά.
Τον Ιούνιο του 1996 πέθανε ο Αντρέας.
Όταν το έμαθα -παρότι ξέραμε ότι δεν ήταν καλά- τρελάθηκα.
Πήρα μια φωτογραφία του Αντρέα και κατέβηκα Αθήνα για την κηδεία.
Θυμάμαι ώρες να στέκομαι στην ουρά για να τον χαιρετήσω.
Τον δικό μου Αντρέα.
Τον χαιρέτησα.
Μαζί νομίζω πως χαιρέτησα και το παραμύθι μου.
Τότε δεν το καταλάβαινα.
Τώρα το ξέρω.
Μετά Σημίτης.
Εγώ ήμουν με τον Τσοχατζόπουλο..
Τον θεωρούσα συνεχιστή του Αντρέα.
Τώρα δεν το πολυλέω.
Γιατί ο Τσοχατζόπουλος απεδείχθη.
Τέλος πάντων.
Πληγώνομαι.
Με το Σημίτη μπήκαμε σε μία Ελλάδα που μας έλεγαν όλοι ότι είναι ισχυρή.
Χρηματιστήριο.
Λεφτά.
Ανάπτυξη.
Λίγο περίεργα μου φαίνονταν όλα αυτά.
Αλλά δε ρωτούσα.
Είπαμε.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Και δεύτερον.
Δεν είμαι μαλάκας.
Κι εγώ έπαιξα χρηματιστήριο.
Και έβγαλα φράγκα.
Αλλά έφυγα νωρίς.
Όχι σαν τους άλλους τους μαλάκες, που παρέμειναν μέχρι τέλους και τα έχασαν όλα.
Φούσκα το χρηματιστήριο.
Αλλά και πάλι η Ελλάδα ισχυρή χώρα.
Το χρήμα έτρεχε.
Κανένας δε ρωτούσε από πού είναι αυτό το χρήμα.
Τι μας νοιάζει.
Από όπου κι αν ήταν στις τσέπες μας κατέληγε.
Οπότε το βουλώνεις και δε ρωτάς.
Ας φάνε κι άλλοι.
Ας φάνε κι αυτοί που είναι παραπάνω από σένα.
Ας φάνε περισσότερα.
Αρκεί να τρως και συ.
Και τρώγαμε.
Με ένα μαγικό τρόπο είχαμε γίνει όλοι πλούσιοι.
Άλλαξα αυτοκίνητο.
Σπίτι.
Πήρα εξοχικό.
Αύξηση μισθού.
Επιδόματα.
Κι όταν μπήκαμε στο ευρώ έγινα ευρωπαίος.
Ισχυρός.
Πρώτος.
Γιατί ο Έλληνας είναι πάντα πρώτος.
Γαμάει ο Έλληνας.
Κάναμε και τους Ολυμπιακούς και τους πήραμε τα σώβρακα.
Στ' αρχίδια μου κι αν κόστισαν κάτι παραπάνω.
Φάνηκε η Ελλάδα.
Είχαμε πάρει και το ευρωπαϊκό.
Φυσούσαμε.
Μόνο που είχε χάσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές και είχε έρθει ο Καραμανλής και η Νέα Δημοκρατία στη εξουσία.
Μετά τους Ολυμπιακούς κάτι άρχισε να μην πάει καλά.
Κάτι να ψιθυρίζουν από την Ευρώπη ότι η οικονομία δεν πάει καλά.
Κάτι περικοπές.
Κάτι φόροι.
Αλλά πάλι.
Όποτε δεν είχαμε, πηγαίναμε στην τράπεζα και βγάζαμε ένα δάνειο με συνοπτικές διαδικασίες.
Εκλογές 2007.
Ο Γιώργος είχε πάρει το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ από το 2004.
Τι καλύτερο.
Από Παπανδρέου σε Παπανδρέου.
Χάνει όμως από τον Καραμανλή.
Ενώ η χώρα καιγόταν.
Ο Γιώργος χάνει.
Θέλουν να του πάρουν το κόμμα.
Αλλά εγώ στηρίζω Γιώργο.
Όπως έκανα με τον Αντρέα.
Τον πατέρα του.
Δεν πουλάω εγώ τον Γιώργο.
Κι ας έχασε.
Επιβεβαιώθηκα στις εκλογές του 2009.
Πήγα και ψήφισα ΠΑΣΟΚ με υπερηφάνεια.
Θα έπαιρνα και την Αυριανή στα χέρια μου, αν δεν είχε αλλάξει στρατόπεδα και δεν τα είχε κάνει πλακάκια με τη Νέα Δημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ βγήκε με δέκα μονάδες διαφορά.
Είδα το Γιώργο πρωθυπουργό και λίγο έλειψε να κλάψω.
Όλα τα όνειρά μου πάνω στο Γιώργο.
Είπαμε.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Η οικονομία όμως δεν πάει καλά.
Ο Γιώργος αναγκάζεται να μας βάλει στην τρόικα για να σωθούμε.
Αλλά κάνω υπομονή.
Ο Γιώργος ξέρει.
Ο Γιώργος έχει δίκιο.
Υπομονή.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Τώρα.
Τι να πω τώρα.
Δεν ξέρω τι να πω.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Δεν το λέω πουθενά.
Ίσως δεν ξέρω τι ΠΑΣΟΚ είμαι.
Ίσως το ΠΑΣΟΚ δεν ξέρει τι ΠΑΣΟΚ είναι.
Πληρώνω.
Πληρώνω για μια σωτηρία που δεν βλέπω να έρχεται.
Πληρώνω για τα λάθη άλλων.
Αλλά και τα δικά μου.
Πληρώνω.
Κοιτάζω το Γιώργο και ντρέπομαι.
Ποιο ΠΑΣΟΚ.
Το δικό μου το ΠΑΣΟΚ, το άφησα στο όνειρο μου.
Ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ.
Κοιτάζω τη σημαία.
Αυτή που την έχω από το 1981.
Την κοιτάζω έτσι όπως είναι στο πατάρι.
Δεν έχω χρήματα.
Η τράπεζα μου πήρε το αυτοκίνητο.
Ο μισθός μου κόπηκε.
Τώρα ήρθε και το χαρτί για να μπω στην εργασιακή εφεδρεία.
Εργασιακή εφεδρεία και μαλακίες.
Με απολύουν από δημόσιο.
Το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που με προσέλαβε.
Το ΠΑΣΟΚ που αγωνίστηκα.
Κοιτάζω τη σημαία.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα.
Βλέπω τη σημαία.
Βλέπω τη θηλιά που με πνίγει.
Με πνίγει.
Η γυναίκα μου με άφησε.
Πήρε και τα παιδιά μαζί.
Πνίγομαι.
Δεν αντέχω.
Αλλά νέκρωσα πια.
Δεν έχω συναισθήματα.
Νέκρωσα.
Αναρωτιέμαι.
Τι θα κάνω αύριο.
Υπάρχει αύριο.
Είμαι ΠΑΣΟΚ.
Νέκρωσα.
Είμαι.
Τι άραγε ;
Κοιτάζω τη σημαία.
Κοιτάζω τη φωτογραφία του Αντρέα.
Αυτή που είχα αγκαλιά όταν πήγα στην κηδεία του.
Κοιτάζω τη θηλιά που έχω στο λαιμό μου.
Είμαι άνθρωπος.
(... αν έχετε υπομονή δείτε το όλο το video... έχει πολύ ενδιαφέρον... )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου