Αποψη: Με αισιοδοξία από το παρελθόν μας

Του Μιχαλη Ν. Κατσιγερα

Το νεοελληνικό κράτος γεννήθηκε καταχρεωμένο. Η πρώτη πτώχευση συνέβη το 1827 κατά την τελική φάση της Επανάστασης εναντίον των Οθωμανών. Τρία χρόνια αργότερα η μικρά Ελλάς κατέστη κράτος ανεξάρτητο με όλες τις δεσμεύσεις που συνεπάγονταν τα δάνεια της Ανεξαρτησίας. Στήθηκε όμως κράτος, οντότητα, έστω ασθενής, στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Η δεύτερη πτώχευση, το 1843, δεν εμπόδισε την Ελλάδα, μέσα σε περίπου τέσσερις δεκαετίες να ενσωματώσει στον κρατικό κορμό της, χάρη και στις διεθνείς συγκυρίες, τα Επτάνησα και τη Θεσσαλία.

Η τρίτη πτώχευση, του Τρικούπη το 1893, παρά τους δυσβάσταχτους όρους και τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο που ακολούθησε, δεν απέτρεψε την πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη και τη στρατιωτική ενδυνάμωση κατά την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα και την κορύφωσή της με τα επιτεύγματα των δύο Βαλκανικών Πολέμων.

Η τέταρτη πτώχευση, το 1932, μέσα στην παγκόσμια κρίση που προκάλεσε το κραχ του 1929, δεν ανέστειλε την κοινωνική και στρατιωτική προετοιμασία για το Επος του ’40.

Σήμερα, την επομένη της άτυπης πτώχευσης της 27ης Οκτωβρίου 2011, ας κοιτάξουμε το παρελθόν μας και ας ανασκουμπωθούμε με αισιοδοξία για να ξεπεράσουμε τις δοκιμασίες που μας περιμένουν.

Αυτό όμως δεν θα γίνει αν δεν υπάρξει ένα μίνιμουμ εθνικής και κοινωνικής ενότητας. Το βάρος πέφτει στους έχοντες και κατέχοντες. Οι πολλοί ήδη έδωσαν και δίνουν πολλά. Ο λεγόμενος νέος πατριωτισμός πρέπει να γίνει πράξη ουσίας -με την αρχαία έννοια, δηλαδή περιουσίας- και από την ιθύνουσα τάξη.

Και πάνω απ’ όλα ας ξανακοιτάξουμε βαθιά στην ψυχή αυτού του έθνους και του πολιτισμού του, σε παραλληλία με τους νέους καιρούς και όσα αυτοί φέρνουν.

2011 H KAΘHMEPINH