Τελείωσε η γενική συνέλευση και η μόνη σκέψη που τριγυρνάει στο μυαλό μου είναι: "τι είπαμε τώρα;". Δυστυχώς, ήμουν από αυτούς που δε συμμετείχα ενεργά σε όλες αυτές τις συνελεύσεις. Ίσως αν πήγαινα να καταλάβαινα καλύτερα αυτά που συζητήσαμε σήμερα. Δεν πήγαινα όχι γιατί αδιαφορούσα για τα κοινά. Ίσα ίσα, ό,τι συμβαίνει στον δίπλα μου το κουβαλάω μέσα μου, το σκέφτομαι συνέχεια και πράττω με το δικό μου τρόπο. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαινα. Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων και ο οίστρος των συναδέλφων με έφερνε σε αμηχανία. Μακάρι όμως να πήγαινα.
Έπειτα ζώντας μέσα στο σχολείο έβλεπα αντιφάσεις. Άλλοι έδιναν και την ψυχή τους και άλλοι διεκπεραίωναν απλά τη μέρα τους. Πολλές φορές λυπόμουν για τους μαθητές των τελευταίων, αλλά ποτέ δεν είπα τίποτα. Δεν ήταν δική μου δουλειά και δεν ήθελα να θίξω το συνάδελφο. Μακάρι να είχα το θάρρος να μιλούσα.
Στους παιδαγωγικούς συλλόγους τις περισσότερες φορές έλειπε το όραμα, η φαντασία, οι στόχοι. Σχεδόν πάντα τα θέματα συζήτησης ήταν οι απουσίες, οι συμπεριφορές, ο προγραμματισμός εκδρομών. Εγώ ήθελα να ακούσω για υπαίθριες διδασκαλίες, για καινοτόμες δράσεις, για άνοιγμα του τεχνικού σχολείου στην τοπική κοινωνία. Δεν άκουσα αλλά ούτε και είπα ποτέ τίποτα. Μακάρι να είχα σηκώσει το χέρι και να έλεγα.
Σε ένα κομμάτι όμως νομίζω ότι ήμουν καλή. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί τώρα δε θα μπορούσα να ζήσω με τον εαυτό μου. Με του μαθητές μου. Νομίζω ότι γι αυτούς αγωνίστηκα και προσπάθησα πολύ. Σε 3 από τα 4 σχολεία, που περιπλανήθηκα αυτά τα 12 χρόνια που δουλεύω ως εκπαιδευτικός, έστησα 3 εργαστήρια. Έγινα φορτική στους διευθυντές να μου βρουν μια αίθουσα, μια αποθήκη πολλές φορές και να την κάνουμε εργαστήριο. Τσακώθηκα με συναδέλφους. Απευθύνθηκα σε ιδιώτες για δωρεές, οι οποίοι πάντα με στήριξαν και έδωσαν ότι μπορούσαν. Μύησα τους μαθητές μου στον εθελοντισμό και στην αλληλεγγύη και όλοι μαζί συμμετείχαμε σε αθλητικές διοργανώσεις, σε προγράμματα για την τρίτη ηλικία και τα άτομα με αναπηρία. Και οι μαθητές μου ήταν πάντα εκεί. Είτε ήταν Σάββατο είτε Κυριακή είτε νωρίς το πρωί. Γιατί τους είχα πείσει γι αυτό...
Κάποια στιγμή βρέθηκα στην ειδική αγωγή. Τρόμαξα με τη ευθύνη και έδωσα 5000 ευρώ για να κάνω μια εξειδίκευση στην παιδιατρική φυσικοθεραπεία (η οποία φυσικά δεν αναγνωρίζεται από το δημόσιο - μόνο τα σεμινάρια των 400 ωρών που είναι άσχετα με το επάγγελμα μου). Στη γενική συνέλευση ακούστηκε ένα κατηγορώ για τους επενδυτές του εαυτού μας. Γι αυτούς που μαζεύουν χαρτιά...Πάλι δεν κατάλαβα τι έλεγαν. Τα χρήματα δε μου περίσσευαν, αλλά τα έδωσα για τα παιδιά, για να είμαι σίγουρη ότι κάνω το καλύτερο γι αυτά.
Κοιτάω το όνομα μου στο Internet. Απολυομαι, είμαι σε διαθεσιμότητα, σε κινητικότητα, μετατάσσομαι; Μου λένε επειδή έχω μεταπτυχιακό να το δηλώσω (τι να δηλώσω, τα έχουν όλα ήδη) για να γίνω διοικητικός - ή τουλάχιστον αυτό νομίζω ότι μου λένε.
Είμαι σε δίλλημα... Κοιτάω πίσω μου τις 16 ώρες διάβασμα την ημέρα για να περάσω (με 18000 μόρια το 1995) στο ΤΕΙ Φυσικοθεραπείας, τις ώρες μελέτης για να τελείωσω αξιοπρεπώς το ΤΕΙ και τελικά να έχω την τιμή να διαβάσω τον όρκο του Ιπποκράτη, τις στερήσεις των γονιών μου για να κάνω μεταπτυχιακό στην Αγγλία, τις ώρες που στέρησα από το παιδί μου για να γράφω δημοσιεύσεις και ανακοινώσεις σε πανελλήνια συνέδρια, να ετοιμάζω μαθήματα, να ετοιμάζω υλικό γιατί η επιστήμη μου αλλάζει συνεχώς και το σχολικό βιβλίο δε μας καλύπτει, να κάνω σεμινάρια πανάκριβα που ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν αλλά μόνο αυτά φορούσαν στη φυσικοθεραπεία. Να τα θυσιάσω όλα αυτά για να γίνω διοικητικός; Να ακολουθήσω το ελεύθερο επάγγελμα σε μια αγορά που καθημερινά μπαίνουν λουκέτα; Τι να κάνω;
Έχω αρχίσει να αμφιβάλω για τη νοημοσύνη μου. Είμαι σε σύγχυση. Τελικά μάλλον υπήρξα δειλή, ονειροπόλα και πάνω από όλα βλαξ.
ΓΕΩΡΓΙΑ Α. ΛΙΟΥΔΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου