Είναι η Παιδεία, ηλίθιε! (υπερασπίσου το παιδί…)

Γράφει Μάρα Λύσσαρη

Εάν υπάρχει κάτι αισιόδοξο είναι το να βλέπεις φρέσκα πρόσωπα, γεμάτα όρεξη και αισιοδοξία, κόντρα σε δύσκολες ή απελπιστικές συνθήκες, να δουλεύουν για πράγματα και πάνω σε πράγματα που αγαπούν. Είχα την τύχη και την τιμή να βρίσκομαι στο υπέροχο και αγαπημένο Ναύπλιο τα δύο προηγούμενα Σαββατοκύριακα.

Εκεί είχα την χαρά να δω τους νέους Ακτιβιστές του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελλάδα, να καταστρώνουν στη συνδιάσκεψή τους τα (υπερ)αισιόδοξα σχέδιά τους για το επόμενο διάστημα, κόντρα στις συνθήκες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές), για το πώς θα αλλάξουν έστω και λίγο προς το καλύτερο την κοινωνία μας πρώτα και μετά την πολιτική/οικονομική κατάσταση (στο μέτρο που μπορούν).

Εκεί είδα επίσης τους Νέους και Ασκούμενους Δικηγόρους Αττικής να συνεδριάζουν για νομικά θέματα που τους απασχολούν στην καθημερινότητά τους και στην πράξη, να ακούν με σεβασμό τους καθηγητές και τους συναδέλφους τους, να μαθαίνουν και να ανταλλάσουν απόψεις και εμπειρίες σε μία άρτια διοργάνωση.

Εκεί είδα την πόλη να γεμίζει από τη χαρά του αθλητισμού, με πρόσωπα αθλητών χαρούμενα όλων των ηλικιών, εθελοντών, όλης της πόλης σε μια τεράστια γιορτή, λόγω του δεύτερου Μαραθώνιου της πόλης.

Και όλα αυτά με κάνουν από τη μία να χαίρομαι και από την άλλη να λυπάμαι, μετά τις χθεσινές ειδήσεις. Χαίρομαι γιατί βλέπω ανθρώπους να πιστεύουν στα όνειρά τους, πέρα από κάθε δυσκολία και να επιμένουν σε αυτά, να ελπίζουν και να δουλεύουν. Όσο δύσκολα και εάν είναι τα πράγματα. Σίγουρα κάτι θα καταφέρουν!

Λυπάμαι, γιατί κάποια παιδιά δεν θα έχουν ποτέ αυτή την ευκαιρία. Γιατί στερεότυπα, κόμπλεξ και ηλιθιότητα θα τους τα στερούν. Τα παιδιά μας θέλουν αγάπη για να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να πιστέψουν στον εαυτό τους και στα όνειρά τους. Μα ακόμα και αν τα μεγαλώνεις με αγάπη δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσουν μπροστά τους στη ζωή τους. Ανθρώπους χωρίς παιδεία, ουσιαστική, κοινωνική, ανθρώπους που βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους και τις ανασφάλειές τους πάνω σε άτομα που είτε δεν έχουν την τόλμη να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, είτε έχουν την παιδεία και την ευγένεια να μην απαντούν. Και αυτό το τελευταίο είναι πρόβλημα της κοινωνίας μας. Και όχι, δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά! Είναι φαινόμενο που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Όχι επιφανειακά με δάκρυα και μεγάλους λόγους, αλλά ουσιαστικά, στα σχολεία μας και στους γονείς μας.

Η κοινωνία πάει μπροστά όταν έχει ανθρώπους σαν τους πρώτους, αυτούς που βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν. Αυτούς που πιστεύουν στα όνειρά τους και δουλεύουν για να τα κάνουν πράξη κόντρα σε κάθε δυσκολία, με πολλή υπομονή και επιμονή. Για να έχεις, όμως, τέτοια άτομα στην κοινωνία σου θέλει δουλειά πολλή στα σχολεία σου. Θέλει να μαθαίνεις στα παιδιά σου όχι μόνο να μην επηρεάζονται αρνητικά και να πιστεύουν στον εαυτό τους αλλά και να μην παρεμβαίνουν, να μην προσβάλλουν τους άλλους γύρω τους. Να σέβονται και να έχουν την απαίτηση να τους σέβονται. Κυρίως, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας αλληλεγγύη. Να στέκονται δίπλα στα παιδιά που υφίστανται εκφοβισμό, κακώς εννοούμενα πειράγματα, τραμπουκισμούς. Να μην τα επιτρέπουν ανάμεσά τους. Αλλά αυτό, δεν απαιτεί μόνο εκπαίδευση των παιδιών. Αλλά και των γονιών. Υποχρεωτικά και με λογοδοσία.

*Η Μάρα Λύσαρη είναι Δικηγόρος

ΠΗΓΗ