Πέρυσι είχα διαβάσει ένα άρθρο στην International Herald Tribune με θέμα τον πόλεμο η την αντιπαλότητα που αναπτύσσεται (ή καλλιεργείται;) μεταξύ των γενεών στην Ισπανία. Με αφορμή αυτό το άρθρο επινόησα μία μελέτη περίπτωσης, που είναι ίσως απλοϊκή και σκληρή, αλλά ενδεχομένως να έχει κάποια βάση;
«Είσαι δάσκαλος με 30 χρόνια υπηρεσίας και έχεις ένα παιδί που έχει τελειώσει το παιδαγωγικό τμήμα, το οποίο το επέλεξε και με τη δική σου ενθάρρυνση λόγω της μεγάλης απορρόφησης (τότε) των δασκάλων. Από τη μια νιώθεις ανασφάλεια για τη δουλειά σου και κοιτάς προς τη σύνταξη για να σωθείς (ούτε αυτό θα ισχύει σε λίγα χρόνια;) αλλά από την άλλη ανησυχείς και για το παιδί σου. Εάν βγουν πολλοί στη σύνταξη ή απολύσουν μη «προσοντούχους» δασκάλους προκύπτουν κενά για αναπληρωτές των 400 ευρώ. Μπορεί να πρόκειται για μισθούς πείνας αλλά η δουλειά έχει και ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα και οκ μπορεί να πληρώνεις και το μικρό ενοίκιο του παιδιού σου. Από την άλλη σταδιακά θα καταργηθεί η μονιμότητα και όσοι θα δουλεύουν στα σχολεία θα υπογράφουν διετείς συμβάσεις. Πως μπορεί να νιώθεις σε αυτή την περίπτωση εάν βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση;».
Οι νέοι δεν έχουν δουλειά και όταν έμπαιναν στο πανεπιστήμιο, είχαν πολλοί από αυτούς τη νοοτροπία της σύνδεσης πτυχίου εργασίας. Δεν πρόκειται πιθανότατα να δουλέψουν στη γη ή στα καπνά, όπως συμβαίνει στο χωριό μου με τους Αλβανούς ή τους Βούλγαρους. Γεμίζει κάθε χρόνο το χωριό μου τέτοια περίοδο από ξένους. Η ξενιτειά επίσης δεν είναι εύκολη επιλογή, εκτός εάν συμβιβαστούν και με δουλειές που δεν κάνουν εδώ. Έχω γνωρίσει στο εξωτερικό πολλούς ομογενείς που έκαναν δουλειές που δεν θα έκαναν εδώ εάν δεν ξενιτεύονταν.
Ήδη έχουν γραφτεί άρθρα για το τι σημαίνει για έναν νέο και τους γονείς του να επιστρέφει στο σπίτι μετά από χρόνια απουσίας λόγω σπουδών.
Αυτά σκέφτονται όσοι δεν πάνε διακοπές kadarais
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου