Άννα Δ. Παππά
Δασκάλα, συγγραφέας
Η εποχή που η εκμάθηση της ανάγνωσης, της γραφής και των τεσσάρων αριθμητικών πράξεων ήταν ο κύριος σκοπός του σχολείου, έχει παρέλθει προ πολλού.
Μαζί της έχει παρέλθει και η εποχή της «στοιχειώδους εκπαίδευσης», που δυστυχώς ως όρος χρησιμοποιείται ακόμη. Οι σχολικές απαιτήσεις έχουν διογκωθεί.
Για να ανταποκριθεί ο σημερινός δάσκαλος στο έργο του, απαιτείται να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, θετικός παρατηρητής και ερμηνευτής των γεγονότων και ουσιαστικός και απροκατάληπτος μορφωτής.
Το έργο του τώρα έχει πολύ μεγαλύτερες και δυσκολότερες απαιτήσεις. Είναι πλέον έργο βαθιά πνευματικό, πολύπλευρο, έργο πνοής, που μαζί με την έμφυτη δημιουργική δύναμη προϋποθέτει μια προσωπικότητα πλούσια, καλλιεργημένη και με βαρύ το αίσθημα της ευθύνης. Προϋποθέτει μια προικισμένη ψυχή.
Το έργο του δασκάλου δεν περιορίζεται πλέον σε απλούς τεχνολογικούς και μεθοδολογικούς κανόνες. Οι υποχρεώσεις του έγιναν βαθύτερες.
Ο μαθητής, που προσφέρει τη φρεσκάδα του, την προθυμία του, τα χρόνια της τρυφερής ηλικίας του, ζητά από το σημερινό δάσκαλο να είναι μια καλλιεργημένη διάνοια, ένα πνεύμα ανοιχτό και ανήσυχο. Ο παλαιός εμπειρισμός δεν αρκεί πλέον.
Απαιτείται λοιπόν, επίμονη παρακολούθηση των παιδολογικών επιστημών και καθημερινή αρτίωση της γενικής καλλιέργειάς του για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη σύγχρονη σχολική πραγματικότητα, για να αποβεί ενσαρκωτής ιδανικών πολιτισμού και ανθρωπισμού, για να οδηγήσει φυσικά και αβίαστα στο βιολογικό ωρίμασμα του ατόμου με γνωστική περιέργεια.
Χρειάζεται από μέρους του, έρευνα και διάγνωση της παιδικής νοοτροπίας του καιρού μας, των ενδιαφερόντων, των αναγκών και ροπών του παιδιού. Είναι λάθος να ασκεί τη διδασκαλία όπως ο δικός του δάσκαλος παλαιότερα. Τη θεωρία που είναι αποταμιευμένη στα βιβλία, να την ξεπεράσει. Να την κάνει πράξη ανανεωτική, ευεργετική και απολυτρωτική στη σχολική του πρακτική.
Ο δάσκαλος δεν είναι διεκπεραιωτής εγγράφων, δεν κάθεται σε μια καρέκλα ενός γραφείου, αντίθετα είναι δημιουργός ανθρώπων και κοινωνίας. Ο δάσκαλος δεν είναι ένας ξηρός επαγγελματίας. Έχει απέναντί του καθημερινά μάτια άδολα, αθώα, αγνά, γεμάτα απορία. Έχει ψυχές που αναζητούν την αλήθεια. Ο δάσκαλος είναι ψυχοπλάστης.
Ο σημερινός δάσκαλος δεν ξοδεύει όλο του το χρόνο στη μετάδοση των γνώσεων, που ορίζει το αναλυτικό πρόγραμμα. Το κάνει και αυτό, όμως ως επιστήμονας αιχμής, προσφέρει κάτι διαφορετικό. Το διαφορετικό πηγάζει από την πίστη του ότι το σχολείο είναι ένας οργανωμένος κοινωνικός θεσμός και όχι μια κλινική μεταμόσχευσης γνώσεων.
Ο σημερινός δάσκαλος, υποχρεωμένος από την απίστευτη ταχύτητα που καθημερινά εμφανίζονται και αποταμιεύονται αμέτρητα τεχνολογικά αγαθά και γνώσεις, έχει προχωρήσει σε πολλές και γενναίες αναθεωρήσεις των παραδοσιακών εννοιών της επιστήμης του.
Στη σημερινή εποχή λοιπόν, το ζήτημα της πνευματικότητας και της προσωπικότητας του δασκάλου, είναι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή απαίτηση και ανάγκη των μαθητών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου