Γίνονται πάλι λαϊκές συνελεύσεις; Και όμως ναι. Την περασμένη Δευτέρα παρακολουθήσαμε μία που οργάνωσε η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας στην πιο δύσβατη περιοχή της Ευρυτανίας.
Ο Περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης (τέταρτος από αριστερά στην πάνω σειρά), αντιπεριφερειάρχες και περιφερειακοί συμβούλοι της Στερεάς Ελλάδας συνεδριάζουν στα Άγραφα
Κατάγομαι από την Ευρυτανία, έτσι όταν ήρθε η πρόσκληση να παρευρεθώ στη Συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου της Στερεάς Ελλάδας στα Αγραφα τη δέχτηκα με συγκίνηση αλλά και με πολλές απορίες. Τι είναι πάλι αυτό; Κάτι σαν λαϊκή συνέλευση σε πλατεία χωριού; Γίνονται σήμερα τέτοια πράγματα; Και γιατί εκεί πάνω; Εφυγα από το Καρπενήσι μαζί με την Ευαγγελία Σοφρώνη, τον Βαγγέλη Βλάχο και τον Βασίλη Φακίτσα, στενούς συνεργάτες του Κώστα Μπακογιάννη από τότε που ήταν Δήμαρχος στο Καρπενήσι. Και οι τρεις, πατριώτες μου, νεαροί επιστήμονες και δραστήριοι περιφερειακοί σύμβουλοι με απίστευτο χιούμορ (το οποίο χαρακτηρίζει άλλωστε και τον προϊστάμενό τους). Στη διαδρομή δεν μιλήσαμε καθόλου για το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Ηταν Κυριακή και αυτό που μας απασχολούσε ήταν ο δρόμος και το ταξίδι. Αναρωτηθήκαμε αν υπάρχουν Pokemon στην ποταμιά, βγάλαμε σέλφις, κάναμε πλάκα όταν το σήμα των κινητών μας χάθηκε εντελώς, εκείνοι ήθελαν να μάθουν που θα φάνε καλά όταν έρθουν στην Αθήνα και εγώ πλούτισα το λεξιλόγιό μου με καινούργιες λέξεις όπως τα σαρζανέτ (τοιχία αντιστήριξης με πέτρες μέσα σε συρματοκιβώτια), ο λεπτοπλακώδης ασβεστόλιθος και ο αργιλικός σχιστόλιθος, μαλακά πετρώματα, στα οποία οφείλονται οι συχνές κατολισθήσεις και οι καθιζήσεις που γίνονται συχνά στην περιοχή.
Ο ποταμός Αγραφιώτης διασχίζει την Ευρυτανία από τα βουνά των Αγράφων μεχρί τη Λίμνη των Κρεμαστών και έχει μήκος 50 χιλιομέτρων
Δεν ήταν ένα εύκολο ταξίδι. Μπορεί οι καινούργιοι φίλοι μου να το κάνουν τακτικά για μένα όμως ήταν μια τρομερή εμπειρία που με γέμισε δέος. Η ομορφιά του αγραφιώτικου τοπίου είναι συγκλονιστική και η ιστορία της περιοχής βαριά, συνδεδεμένη εδώ και πολλούς αιώνες με την ελευθερία. Είναι μια περιοχή απάτητη, δύσκολη και κακοτράχαλη και ο δρόμος που τη συνδέει με την πρωτεύουσα του νομού Ευρυτανίας ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου εύκολος. Τουλάχιστον όμως έχει βελτιωθεί αρκετά από την προηγούμενη φορά που είχα πάει στο Τροβάτο -ένα από τα επτά χωριά του δήμου Αγράφων- αφού εντωμεταξύ έχει διαπλατυνθεί (κάποτε προσευχόσουν να μην διασταυρωθείς με άλλο αυτοκίνητο γιατί στην ουσία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πολύ στενό φιδογυριστό μονοπάτι) και ένα μέρος του, μέχρι τη Βαρβαριάδα, έχει ήδη ασφαλτοστρωθεί. Από το Καρπενήσι μέχρι τα ‘Αγραφα υπολογίστε 2-3 ώρες ταξίδι κι ας είναι μόλις 69 χιλιόμετρα. Γιατί η μία στροφή-φουρκέτα-καγκέλι διαδέχεται την άλλη και γιατί κάθε 10 λεπτά σταματάς για να φωτογραφίσεις χαράδρες, γεφύρια, φαράγγια, πλατάνια και νερά. Και μετά κάνεις την πρώτη στάση για φαγητό σε ένα μέρος μαγικό .
Η ψαροταβέρνα Νερόμυλος του Δημήτρη Κίτσιου και το μικρό εκτροφείο πέστροφας που έχει φτιάξει βρίσκεται μέσα σε ένα στενό φαράγγι πλάι στην κοίτη του ποταμού Αγραφιώτη. Εδώ λοιπόν κάτω από πλατάνια που έχουν τις ρίζες τους μέσα στο ποτάμι θα απολαύσεις τις λιχουδιές που μαγειρεύει με φροντίδα η κυρία Βάσω: πέστροφες τηγανισμένες στο βούτυρο, λαχταριστό μπιφτέκι με ψημένη και τη ροδέλα της ντομάτας που το σκεπάζει, κεφτεδάκια, πατάτες τηγανητές, σαγανάκι, ντοματοσαλάτα, ζυμαρόπιτα με καλαμποκάλευρο. Όλα δικά τους και οι πέστροφες και τα ζαρζαβατικά από το μποστάνι τους. 180 ρίζες με ντομάτες έβαλαν φέτος περιμένοντας τους παραθεριστές που όμως λιγοστεύουν χρόνο με το χρόνο εξ αιτίας της κρίσης. Η ζωή τους δεν είναι εύκολη εδώ πάνω. Μαθαίνεις για παράδειγμα ότι στη μεγάλη θεομηνία που έπληξε τα Αγραφα τον Φεβρουάριο του 2015, τότε που κόπηκαν όλοι οι δρόμοι (λίγο πριν είχαμε δει και τα σημεία που είχαν γίνει οι τρομερές κατολισθήσεις), τα γεφύρια, οι επικοινωνίες, η ύδρευση και το ηλεκτρικό, το νερό πέρασε μέσα από το εστιατόριο, σκότωσε και όλες τις πέστροφες. Οι άνθρωποι κατάφεραν όμως να αποκαταστήσουν τις ζημιές. Μόνοι τους, χωρίς καμιά βοήθεια από το κράτος.
Λίγο έξω από το χωριό Αγραφα μπορεί κανείς να απολαύσει φρέσκιες πέστροφες δίπλα στο ποτάμι
Μετά τον Νερόμυλο και μερικές ανηφορικές, αυτή τη φορά, στροφές, φτάνουμε στο υπέροχο χωριό των Αγράφων με την πλούσια βλάστηση, τους λαχανόκηπους, τα πλατάνια, τις καρυδιές και τις καστανιές, τα πέτρινα σπίτια, τα παραδοσιακά καφενεία, τον ανακαινισμένο ναό του Αγίου Δημητρίου και το άγαλμα του επαναστάτη Κατσαντώνη που επιβλέπει το χωριό από ψηλά. Μέχρι το βράδυ έχουν μαζευτεί αρκετά από τα μέλη του Περιφερειακού Συμβουλίου που έρχονται από όλα τα μέρη της Στερεάς Ελλάδας. Κάποιοι θα διανυκτερεύσουν στα χωριά Κρέντη και Επινιανά. Αν και οι περισσότεροι ξενώνες της περιοχής βρίσκονται στο χωριό Αγραφα, τα δωμάτιά τους δεν επαρκούν για όλους. Ένα μεγάλο τραπέζι είναι στρωμένο στην ταβέρνα του Γατή. Το κλίμα είναι βαρύ. Το σκιάζει η μεγάλη πυρκαγιά στη Λίμνη Ευβοίας, όλοι ανησυχούν για την εξέλιξη. Απέναντί μου κάθεται η αντιπεριφερειάρχης Βοιωτίας Φανή Παπαθωμά. Μιλάει συνεχώς στο κινητό με τους συνεργάτες της. Με την παραίνεση του Κώστα Μπακογιάννη που φτάνει αργά το βράδυ (και αμέσως μετά τη Συνέλευση θα ξαναφύγει για την Βόρεια Εύβοια) τους δίνει την εντολή να στείλουν ακόμη και το τελευταίο Unimog της περιοχής τους για να βοηθήσει στην κατάσβεση της φωτιάς.
Ζωή σκληρή
Τη νύχτα από το παράθυρό μου στον ξενώνα της «Κυρά-Νίκης» μου κάνουν εντύπωση κάποια φώτα στο απέναντι βουνό. Είναι διάσπαρτα μέσα στα έλατα και μακριά το ένα από το άλλο. «Παλιά ζούσαν 40 οικογένειες εκεί πέρα, διηγούνται οι παλιοί, τώρα κάποιοι βρήκαν τα χωράφια τους, έχτισαν σπίτια και έρχονται να ξεκαλοκαιριάσουν, κουρασμένοι άνθρωποι από τη ζωή και την πόλη» θα μου πει την άλλη μέρα η κυρία Νίκη Κομπογιάννη όταν εκδηλώνω την απορία μου για το πώς ζουν τόσο απομονωμένοι κάποιοι άνθρωποι. Οση ώρα μιλάμε ετοιμάζει ένα μπριάμ για τους ένοικους του ξενώνα της με ζαρζαβατικά που είχε κόψει προ ολίγου από τον κήπο της. Δεν έχει μάθει να χάνει χρόνο στη ζωή της, που ήταν σκληρή, ασύλληπτα σκληρή για τους περισσότερους από μας. «Τα παιδιά μου μεγάλωσαν με λάμπες πετρελαίου, το ηλεκτρικό ήρθε το 1982 στο χωριό» θα μου πει. (Για σκεφτείτε το λιγάκι, ήταν τότε που στην Αθήνα ξεκίναγε η εποχή της χλιδής.) Το χειρότερο; Το χειμώνα του 1981-82, η Νίκη πήγαινε κάθε τόσο με τα πόδια στο Κερασοχώρι για να φροντίσει την κόρη της. Περπατούσε εννιά ώρες φορτωμένη με είκοσι κιλά και στο δρόμο έκλαιγε για την τιμωρία που της είχε δώσει ο Θεός.
Το χωριό Αγραφα είναι χτισμένο σε υψόμετρο 800 μέτρων
Δεν υπάρχει γυμνάσιο στο χωριό: «Ηταν μικρό το παιδί μου, πήγαινε στην πρώτη γυμνασίου, έπρεπε να το πλύνω και να το αλλάξω, να του πάω πράγματα. Αλλά τότε είμαστε πιο νέοι, είχαμε υπομονή, τώρα η υπομονή τελείωσε, θέλουμε ένα δρόμο για να έρχονται εύκολα τα παιδιά μας, προς Θεού όχι για να μας θάψουν, για να μας φροντίζουν όταν τα χρειαζόμαστε» μου λέει βάζοντας αμέσως στη συζήτηση το μεγαλύτερο πρόβλημα των κατοίκων του χωριού. Η διάνοιξη του δρόμου (από τον οποίο ήρθαμε κι εμείς γιατί υπάρχει άλλος ένας που συνδέει τα Αγραφα με την Καρδίτσα) άρχισε το 1985, τελείωσε δύο χρόνια αργότερα και το 1990 κατασκευάστηκαν οι δύο γέφυρες του Αγραφιώτη. «Πρόπερσι έγιναν τρομερές κατολισθήσεις. Κόπηκαν από τα νερά όλα τα γεφύρια του Αγραφιώτη. Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ. Από το 1913 διηγούνταν ο πατέρας μου είχε να γίνει τέτοια θεομηνία. Δεν μας βοηθάει ο τόπος. Είναι κρίμα τα εφτά χωριά του Δήμου να μην έχουν ένα δρόμο με άσφαλτο. Και μην τον βλέπεις τώρα που είναι «δρομάρα». Στην αρχή ήταν ένα μονοπάτι που χώραγε μόνο ένα αυτοκίνητο.»
Πόσοι μένετε εδώ, τη ρωτάω. «Είμαστε 90 άνθρωποι, αλλά οι δέκα φαίνονται στην αγορά. Οι υπόλοιποι είναι γεροντάκια.» απαντάει και ανακατεύοντας το κρεμμυδάκι για να μην κολλήσει στην κατσαρόλα, περνάει στο δεύτερο καυτό θέμα που δεν είναι άλλο από την έλλειψη γιατρού: «Το Κέντρο Υγείας είναι στη Φραγκίστα, 36 χιλιόμετρα μακριά. Αλλά κι εκεί μπορεί να μη σε δεχτούν και να πρέπει να πας αλλού. Ενας γιατρός για τις πρώτες βοήθειες μάς είναι απαραίτητος, έστω για ψυχολογική υποστήριξη. Τα γεροντάκια δεν αρρωσταίνουν όταν ξέρουν ότι υπάρχει γιατρός στο χωριό».
Η εμπειρία του διαφορετικού
Λίγο αργότερα συναντάω τον Γιάννη Κοντζιά. Είναι οδοντίατρος από την Ιστιαία και αντιπεριφερειάρχης αρμόδιος στους τομείς Τουρισμού, Αθλητισμού και Πολιτισμού. «Το πρωί βρισκόμουν στους Ωρεούς για την εκκίνηση αγώνων κολύμβησης ανοικτής θαλάσσης και το μεσημέρι μετά την απονομή έφυγα για τα Αγραφα, ένα τόπο τελείως διαφορετικό», μου λέει εντυπωσιασμένος κι αυτός από το τοπίο. «Και τα δύο μέρη ανήκουν στην ίδια περιφέρεια διοικούνται, από τους ίδιους ανθρώπους αλλά διαφέρουν εντελώς. Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Στερεάς Ελλάδας είναι η ομορφιά της αλλά και τα πολλά διαφορετικά σκηνικά της. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα μόλις έφτασα εδώ ήταν γιατί δεν είχα ξανάρθει. Είμαι πεζοπόρος, κάνω ποδήλατο στο βουνό και όμως τα Αγραφα μου είχαν διαφύγει, πράγμα που δείχνει ότι ακόμα κι ένα τόσο ωραίο μέρος μπορεί να είναι έξω από τα hot spot του τουρισμού». Δεν είναι εύκολο να έρθει κανείς εδώ πάνω, παρατηρώ για να πάρω την απάντηση «μα αυτή ακριβώς η δυσκολία είναι η πρόκληση και η πρόσκληση της φύσης για τους ανθρώπους που αγαπούν τον εναλλακτικό τουρισμό. Εγώ λοιπόν δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα ξανάρθω, πολλές φορές».
Πώς αντιμετώπισε την πρόσκληση του Περιφερειάρχη να γίνει εδώ πέρα το Περιφερειακό Συμβούλιο και όχι στα γραφεία της Περιφέρειας στη Λαμία; «Όταν ξεκίνησα να έρθω, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι υποχρεώσεις μας είναι πάρα πολλές και οι μετακινήσεις δύσκολες, σκεφτόμουν «βρε Κώστα γιατί μας κουβαλάς στα Αγραφα», τώρα όμως θέλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί όλο αυτό είναι μια μεγάλη εμπειρία. Γιατί αν δεν ζήσεις ένα μέρος, δεν καταλαβαίνεις αυτό που σου δίνει, είναι κάτι στείρο.» Η επαφή με τους ανθρώπους είναι αυτό που θα πάρει μαζί του φεύγοντας: «Με απλό τρόπο μου έδωσαν να καταλάβω ποιος είναι ο πόνος αυτού του κόσμου, εδώ. Μόνο έτσι καταλαβαίνεις τη χώρα σου, το λαό σου, αποκτάς εμπειρία και περιφερειακή συνείδηση. Το συγκριτικό πλεονέκτημα (αυτού του τόπου) οι κάτοικοι το βίωσαν σαν τιμωρία. Πολλοί μετανάστευσαν στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, αλλά όσοι έμειναν είναι οι ήρωες που κρατάνε τα Αγραφα ζωντανά» μου λέει ο κ. Κοντζιάς. Δεν έχουν όμως όλοι οι συνάδελφοί του την ίδια άποψη. Λίγες ώρες αργότερα κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης ο περιφερειακός σύμβουλος από τη Χαλκίδα Γιάννης Στουπής χαρακτηρίζει το Περιφερειακό Συμβούλιο «περιφερόμενο θίασο». Δεν καταλαβαίνει το νόημά του, θα προτιμούσε η συνεδρίαση να γίνεται όπως συνήθως στα γραφεία της Περιφέρειας.
«Δεν πειράζει» μου λέει ο Κώστας Μπακογιάννης όταν τον ρωτάω πώς του φαίνεται αυτό: «Ισα ίσα είναι καλό να ακούγονται δημόσια και ανοικτά όλες οι απόψεις». Ο ίδιος το βρίσκει πάρα πολύ σημαντικό γι’ αυτό άλλωστε και «αποκέντρωσε» τις συνεδριάσεις του Συμβουλίου που μέχρι στιγμής έχουν γίνει σε όλες τις πρωτεύουσες των επαρχιακών ενοτήτων, επίσης στο Δομοκό και στην Κάρυστο. Και τώρα στα Αγραφα τη πιο δύσκολη και προβληματική περιοχή της Περιφέρειας. «Για μένα είναι η φυσική συνέχεια αυτού που έκανα ως δήμαρχος» μου λέει ο κ. Μπακογιάννης. «Είχαμε τότε 49 χωριά και δεκάδες κοινότητες. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν πήγαινα σε όλα τα χωριά και τις κοινότητες και έτσι είχα την ευκαιρία πρώτα απ’ όλα να ακούσω τους χωριανούς, τους δημότες. Ταυτόχρονα όμως μέσα από την συζήτηση, εκτός από τις ανάγκες και τις επιθυμίες, προέκυπτε και μια ιεράρχηση. Είναι μια δημοκρατική συζήτηση, όχι πάντα εύκολη, που θέλει χρόνο και υπομονή και η οποία στο τέλος καταλήγει σε κάτι ρεαλιστικό. Η απόφαση κάθε λαϊκής συνέλευσης ήταν ένα συμβόλαιο που υπέγραφε το χωριό με το δήμο για το τι μπορούμε να κάνουμε μέσα στον επόμενο χρόνο. Σε επίπεδο περιφέρειας δεν είναι τόσο εύκολο γιατί δεν μπορείς να πας σε κάθε χωριό, μπορείς όμως να πας σε κάθε δήμο και να κάνεις την ίδια συζήτηση».
Περιφερειακή συνείδηση
Η Στερεά Ελλάδα είναι η δεύτερη σε έκταση περιφέρεια της χώρας, «δεν έχουμε όμως μια περιφερειακή συνείδηση όπως έχει η Κρήτη ή η Πελοπόννησος. Το μεγάλο κέρδος από αυτές τις λαϊκές συνελεύσεις σε επίπεδο περιφέρειας είναι ότι γνωρίζουν οι μεν τι συμβαίνει στους δε. Γνωρίζει η Εύβοια τι συμβαίνει στην Ευρυτανία και η Φωκίδα στη Βοιωτία και στη Σκύρο. Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό όταν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις που πολλές φορές είναι δύσκολες γιατί έχουν να κάνουν με κατανομές πόρων, ιεραρχήσεις έργων, προτεραιότητες.» μου λέει ο Κώστας Μπακογιάννης.
Σε αυτή την ιστορική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου της Στερεάς Ελλάδας και κατά πάσα πιθανότητα τη μοναδική που θα γίνει ποτέ στα Αγραφα, οι συμμετέχοντες ήταν περισσότεροι από τριακόσιοι. Εκτός από τα 50 μέλη του Συμβουλίου (αντιπεριφερειάρχες, περιφερειακοί σύμβουλοι και άλλοι διοικητικοί υπάλληλοι της Περιφέρειας) παρόντες ήταν όλοι οι Δήμαρχοι της περιοχής, ο βουλευτής Ευρυτανίας Κώστας Κοντογιώργος, ο νέος Μητροπολίτης Καρπενησίου Γεώργιος Ρέμπελος, γενικά όλοι οι εκπρόσωποι των αρχών του τόπου και πάρα πολλοί δημότες.
Η ιεράρχηση είναι η σημαντικότερη λέξη που ακούω. Παρατηρώ μάλιστα ότι έχει περάσει και στη συνείδηση των κατοίκων. Ο Μπακογιάννης συμφωνεί: «Θα μιλήσουμε για τις πραγματικές μας οικονομικές δυνατότητες, θα υπενθυμίσουμε ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει και ότι πρέπει να κάνουμε μια ιεράρχηση. Επίσης θα πούμε ναι αλλά θα πούμε και όχι σε κάποια πράγματα. Αλλά αυτά που είναι ναι, θα γίνουν. Αυτό που κάποτε κάποιος σου χτύπαγε τον ώμο και σου έλεγε ναι ναι θα γίνει αλλά τίποτα δεν γινόταν, πέθανε ως πρακτική. Εδώ πια μιλάμε βάσει των δυνατοτήτων μας.», μου λέει. Στους στόχους του εξάλλου είναι να ξαναχτίσει την σχέση εμπιστοσύνης με τους δημότες. «Είναι πιο εύκολο να γίνει αυτό σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Χρειάζεται να ξέρει ο άλλος πάντα εσύ που στέκεσαι. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί μαζί σου, μπορεί να του αρέσει αυτό που του λες ή όχι. Όμως πάντα η σχέση πρέπει να είναι ξεκάθαρη.»
Λήψη αποφάσεων από κοινού
Αυτό που κάνει τώρα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ ούτε στην Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας αλλά ούτε και σε καμιά άλλη περιφέρεια της χώρας. «Αν και στην Ελλάδα υπάρχει μια παράδοση κοινοτισμού και συλλογικής λήψης αποφάσεων, τον πρώτο χρόνο που έκανα λαϊκές συνελεύσεις στα χωριά με κοίταζαν σαν εξωτικό πουλί. «Καλά τώρα, ήρθε ο μικρός αλλά δεν θα τον ξαναδείς» λέγανε. Και την επόμενη χρονιά, «όπα ξανάρθε και όσα είπε την προηγούμενη φορά έγιναν». Χρειάζεται όμως χρόνο και υπομονή και να μην έρχεσαι μόνο γι’ αυτό. Κάθε εβδομάδα κάνω 1200 χιλιόμετρα, είμαι συνέχεια κάπου αλλού γιατί δεν μπορείς να κρύβεσαι στο γραφείο σου ή να μένεις τυπικά στις αρμοδιότητές σου. Όταν είσαι περιφερειάρχης και σε έχουν ψηφίσει 160.000 άνθρωποι ό,τι και να γίνεται σε αφορά. Ξεκινάς με την παραδοχή ότι θα δώσεις δέκα μάχες και θα χάσεις τις πέντε αλλά θα έχεις κερδίσει τις υπόλοιπες.»
Περίπου 300 άνθρωποι όλων των ηλικιών συμμετείχαν στην ανοικτή συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου της Στερεάς Ελλάδας στα Άγραφα
Τη Δευτέρα το πρωί στη μεγάλη πλατεία των Αγράφων κάνει ζέστη. Για διπλή προστασία από τον ήλιο κάτω από τα φυλλώματα των πλατάνων έχει στηθεί μια τεράστια τέντα που χωράει στη σκιά της κάπου 300 καρέκλες. Η λαϊκή συνέλευση είναι μαραθώνια. Διαρκεί πάνω από έξι ώρες χωρίς διάλλειμα. Μπορεί όμως κανείς να σηκωθεί και να περπατήσει στην πλατεία για να ξεμουδιάσει, ενώ στα τραπέζια οι διοργανωτές έχουν φροντίσει να υπάρχουν σνακ και δροσερό νερό. Μετά του χαιρετισμούς ο Δήμαρχος και δημότες που ζητούν το λόγο μιλάνε με πάθος για τις ανάγκες τους, ο αντιπεριφερειάρχης Ευρυτανίας κύριος Αρης Τασσιός περιγράφει αναλυτικά τα έργα που έχουν προγραμματιστεί για την περιοχή των Αγράφων. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τα ζητήματα τα ημερήσιας διάταξης.
Στη δευτερολογία του ο Περιφερειάρχης μιλάει για αγώνα: «Το Περιφερειακό Συμβούλιο δεν ήρθε στα Αγραφα απλά για να έρθει στα Αγραφα αλλά γιατί η παρουσία του εδώ είναι ορόσημο και για την προηγούμενη ημέρα αλλά και για την επόμενη ημέρα. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τομή σε μια συνέχεια. Η προσπάθεια είναι αδιάκοπη, ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ. Είναι ένας αγώνας που μας ενώνει όλους. Είμαστε όλοι εδώ, και όλοι μαζί προσπαθούμε να βρίσκουμε λύσεις. Με τη λογική ότι πρέπει να κάνουμε τα περισσότερα με όσο γίνεται λιγότερα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου