Ο 12χρονος Φώτης είναι ο γιος του περιπτερά της γειτονιάς μου. Μαθητής της Α Γυμνασίου, με δυο κατάμαυρα μάτια που πετάνε σπίθες, βοηθάει συχνά τα Σαββατοκύριακα τον πατέρα του στο περίπτερο και πιάνει κουβέντα με όλους τους πελάτες.
– Πώς πάει η ομάδα;, τον ρωτάω.
- Πετάει, μου απαντάει με ενθουσιασμό.
– Πετάει και το σχολείο το ίδιο;, λέω την μαμαδίστικη ατάκα μου.
– Καλά πάει κι αυτό κυρία Μαρία, αλλά τώρα με τον Νόμο Κατσέλη χρειάζεται και η μπάλα, με αιφνιδιαζει.
– Τον Νόμο Κατσέλη; επαναλαμβάνω για να βεβαιωθώ πως άκουσα καλά.
– Ναι. Όχι αυτουνού με τα ψωμιά του τοστ. Ενός άλλου που, αν δεν έχεις λεφτά και χρωστάς παντού, πας σε ένα δικαστήριο και λες στους δικαστές να σου χαρίσουν τα μισά και να πληρώνεις λίγα λίγα τα υπόλοιπα. Ε, σε αυτό το δικαστήριο πήγε και ο πατέρας μου, γιατί δεν έχουμε πια λεφτά και τώρα περιμένουμε την απόφαση. Αν είμαστε τυχεροί και μας βάλουν οι δικαστές μικρή δόση, θα μπορώ να κάνω φροντιστήρια και να γίνω πιλότος. Αν, όμως, μας βάλουν μεγάλη δόση, αναγκαστικά πρέπει να γίνω κάτι που να μην θέλει σπουδές, όπως ο ποδοσφαιριστης, μου εξήγησε με ύφος 50χρονου υπερχρεωμένου -μα ευτυχώς, το επόμενο δευτερόλεπτο, ένα αθώο χαμόγελο φώτισε το παιδικό προσωπάκι του μεταμορφώνοντάς τον και πάλι σε 12χρονο. Βούτηξε το σακίδιο του, μου έριξε μια τελευταία ματιά κι έφυγε τρέχοντας για την προπόνηση, φωνάζοντας: Πρέπει να φύγω κυρία Μαρία. Συγγνώμη…
Κι όμως… Ήξερα πως εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να του ζητήσει συγγνώμη. Συγγνώμη για το κακό που του κάναμε, για το κακό που του κάνανε: να αγωνιά στα 12 του χρόνια για τον «Νόμο Κατσέλη». Συγγνώμη, για το κακό που τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν να του κάνουν…
http://www.aixmi.gr/index.php/sygnomi-gia-to-kako/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου