Τραγική η κατάσταση στην ειδική αγωγή από ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Την Τετάρτη 19 Σεπτέμβρη, συγκέντρωση διαμαρτυρίας αναπήρων και των οικογενειών τους, στις 12 το μεσημέρι, στο υπουργείο Παιδείας

Οταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες είναι αναγκασμένο να περάσει τη ζωή του στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του, βλέποντας τηλεόραση, χωρίς τη στοιχειώδη εκπαίδευση, δίχως να μάθει να αυτοεξυπηρετείται, όταν οι γονείς του αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους για να το προσέχουν την ίδια στιγμή που τους κόβουν μισθούς, επιδόματα, τεχνικά βοηθήματα, φάρμακα, όταν περνούν όλη τους τη ζωή με την αγωνία «αν πεθάνω το παιδί μου τι θα γίνει; Ποιος θα το φροντίζει;», αν αυτό δεν είναι Μεσαίωνας, τότε τι είναι.

Η βαρβαρότητα στη θέση της εκπαίδευσης...

 

 

Φέτος στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) -το μοναδικό Κέντρο στη χώρα για τυφλούς- υπάρχουν μόνο 2 καθηγητές αντί για τουλάχιστον 10 που απαιτούνται. Για τα παιδιά του Δημοτικού δεν υπάρχει καν προσωπικό. Για να καταλάβει κάποιος τι σημαίνουν τα παραπάνω νούμερα αξίζει να αναφερθεί ότι πέρυσι οι καθηγητές ήταν 3, τα περισσότερα μαθήματα, όπως Ιστορία, δε διδάχτηκαν. Οι μαθητές της Γ' Λυκείου έκαναν ηχογραφημένα μαθήματα, π.χ. στη Βιολογία ή τη Φυσική, γιατί τα βιβλία δεν έφτασαν ποτέ εκεί! Φέτος το Οικοτροφείο του ΚΕΑΤ που φιλοξενεί τα τυφλά παιδιά από την επαρχία δεν έχει καν επιμελητές, με αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά να επιστρέφουν στα χωριά τους.

Τα ειδικά σχολεία, στα οποία φοιτούν παιδιά με ειδικές ανάγκες, αντί να αναβαθμιστούν και να πολλαπλασιαστούν για να καλύψουν τις ανάγκες όλης της χώρας οδηγούνται κι αυτά -όπως τα κοινά- σε λουκέτο. Τα περισσότερα άνοιξαν μόνο για τον αγιασμό, καθώς υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό (δάσκαλοι, φυσιοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, κινησιολόγοι, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές). Οι αντίστοιχες υπηρεσίες σε ιδιωτικά κέντρα κοστίζουν η κάθε μια από αυτές από 300 μέχρι και 1.000 ευρώ το μήνα. Η μεταφορά των μαθητών από και προς τα σχολεία είναι στον αέρα και στην καλύτερη περίπτωση οι γονείς θα πηγαινοφέρνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.

Για παράδειγμα, στο Ειδικό Σχολείο «Ρόζα Ιμβριώτη» στην Καισαριανή έχουν γραφτεί 56 παιδιά και πάνε μόνο 35, γιατί δεν υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς, ενώ λείπουν 4 δάσκαλοι ειδικής αγωγής, δάσκαλοι ειδικοτήτων και βοηθητικό προσωπικό. Στο 1ο Ειδικό Σχολείο ΕΛΕΠΑΠ υπάρχουν ελλείψεις σε αίθουσες, λείπουν τρεις δάσκαλοι ειδικής αγωγής, 6 βοηθοί, ενώ δεν υπάρχει μεταφορά. Στο 2ο Ειδικό Σχολείο ΕΛΕΠΑΠ, λείπουν 3 βοηθοί κι ένας δάσκαλος ειδικής αγωγής. Στο 1ο Ειδικό Νηπιαγωγείο ΕΛΕΠΑΠ έχουν γραφτεί 10 παιδιά και λείπει νηπιαγωγός... Να σημειωθεί ότι στα ειδικά σχολεία αν δεν εξασφαλιστεί το βοηθητικό προσωπικό είναι αδύνατον, πρακτικά, να λειτουργήσουν.

Εξίσου τραγική είναι η κατάσταση και στα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) όπως στο Ν. Ηράκλειο και στο Αιγάλεω, με προσωπικό και την εξασφάλιση μεταφοράς να απουσιάζουν.

Οι γονείς περίπου 400 παιδιών με νοητική υστέρηση που φοιτούν στο Κέντρο Ειδικής Αγωγής «Η Θεοτόκος» καλούνται με επιστολή της διοίκησης του Ιδρύματος (14 Ιούνη 2012) να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να πληρώνουν 250 ευρώ μηνιαίως. Στο Σικιαρίδειο Ιδρυμα τουλάχιστον 200 παιδιά με νοητική υστέρηση θα πάψουν να έχουν το δικό τους σχολείο για οικονομικούς λόγους όπως επικαλείται η διοίκησή του.

Το Κέντρο Ειδικής Αγωγής «ΕΡΜΗΣ», που καλύπτει 80 παιδιά με νοητική υστέρηση και εγκεφαλική παράλυση, και το Κέντρο «ΙΡΙΣ» με 40 τυφλά, πολυανάπηρα παιδιά, που βρίσκονται στο χώρο της παλιάς αμερικάνικης βάσης στο Ελληνικό, ενημερώθηκαν στις αρχές του χρόνου ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν το χώρο. Ο λόγος είναι ότι η συγκεκριμένη έκταση αποτελεί φιλέτο που θα πέσει στα χέρια ιδιωτών για επιχειρηματική δράση. Ομως χώρος για τη μετεγκατάσταση των δύο Κέντρων δεν έχει προβλεφθεί, σηματοδοτώντας το κλείσιμό τους, καθώς ανάλογες δομές είναι δύσκολο να στηθούν από την αρχή. Αρα κι αυτά τα παιδιά θα πρέπει να μένουν σπίτι τους 24 ώρες το 24ωρο.

...μετράει χρόνια πίσω

Η κατάσταση αυτή δε δημιουργήθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη, λόγω μνημονίων, κρίσης. Οδηγήθηκε σταδιακά με την ευθύνη όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Εδώ και χρόνια: Το 95% των αναπήρων είναι άνεργοι. Τουλάχιστον 185.000 παιδιά με αναπηρίες είναι εκτός Ειδικής Αγωγής. Περίπου 15.500 παιδιά με ειδικές ανάγκες ήταν πρόπερσι εγγεγραμμένα στα ειδικά σχολεία -τα οποία στεγάζονται σε άθλια κτίρια και χωρίς τις απαραίτητες υποδομές- και πολλά από αυτά δεν κατάφεραν να πάνε ούτε μια μέρα για μάθημα λόγω έλλειψης μεταφορικών μέσων. Από αυτά μόνο 13.500 παιδιά της ηλικίας του δημοτικού σχολείου παρακολουθούν κάποια μορφή πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Περίπου το 1,5% στο σύνολό τους παρακολουθούν γενική ή επαγγελματική ειδική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από τους 2.000 τυφλούς και 4.000 - 5.000 ημιβλέποντες, σε ηλικία μικρότερη των 18 ετών, μόνο 150 παρακολουθούν οποιαδήποτε μορφή εκπαίδευσης. Από τα 5.000 αυτιστικά παιδιά μόνο τα 120 φοιτούν σε σχολείο. Στο χώρο των κωφών, ο μαθητικός πληθυσμός από 550 μαθητές που ήταν πριν 20 χρόνια τώρα φτάνει τους 250-300.

Κανένα σχολείο, κανένα ίδρυμα, καμία δομή που αντικείμενό τους είναι η Ειδική Αγωγή δεν πρέπει να κλείσουν. Ομως αυτό δεν φτάνει. Απαιτείται η αναβάθμισή τους από παιδοφυλακτήρια που έχουν καταντήσει σήμερα, σε εκπαιδευτικές βαθμίδες υψηλών προδιαγραφών που θα προσφέρουν ουσιαστική μόρφωση και θα βοηθούν στην εξέλιξη της υγείας των παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Σχολεία για όλα τα ανάπηρα παιδιά και ασφαλές σύστημα μεταφοράς

Τα παιδιά με αναπηρίες επιβάλλεται να έχουν το δικό τους σχολείο, το δικό τους δάσκαλο. Γιατί παιδιά με αναπηρία ανεκπαίδευτα σημαίνει πολλαπλασιασμό του βαθμού αναπηρίας και πλήρη εξάρτηση από την οικογένεια. Καθοριστικός παράγοντας για τη μείωση της αναπηρίας είναι η έγκαιρη διάγνωση, προκειμένου το παιδί με αναπηρίες να βελτιώσει από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ζωής του τις υπόλοιπες λειτουργίες του, για να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση αλλά και να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με τη βοήθεια εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και σύγχρονων δομών. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί κωφό έχει γονείς ακούοντες που δεν ξέρουν να επικοινωνήσουν μαζί του, αυτό το παιδί στα νηπιακά του χρόνια είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσει και νοητική υστέρηση. Αρα πρέπει να εκπαιδεύονται και να στηρίζονται ψυχολογικά και οι γονείς εντός και εκτός των δομών ειδικής αγωγής.

Επιβάλλεται να δημιουργηθούν τόσα ειδικά σχολεία (από την προσχολική αγωγή μέχρι την επαγγελματική εκπαίδευση) όσα έχει ανάγκη η χώρα, που θα είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, υψηλής ποιότητας με βάση τις κατακτήσεις της επιστήμης, μακριά από κάθε επιχειρηματική δράση.

Αναπόσπαστο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας αποτελεί η μεταφορά των μαθητών. Τα ΑμΕΑ και οι οικογένειές τους έχουν ανάγκη από τη δημιουργία ενιαίου κρατικού φορέα για αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν και ασφαλές σύστημα μεταφοράς των μαθητών από και προς τα σχολεία τους με κατάλληλα διαμορφωμένα και ασφαλή μέσα μετακίνησης, εξειδικευμένους μόνιμους οδηγούς και συνοδούς, με απευθείας κρατική χρηματοδότηση.

Ελένη ΤΖΙΒΡΑ