Στα σχολεία της Ευρυτανίας

Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Όπως και το φεγγάρι. Έχει τη φωτεινή του πλευρά, αυτή που μαγεύει τους πάντες, έχει όμως και τη σκοτεινή, την αθέατη, αυτή που κρύβεται και κρύβει πολλά. Κάπως έτσι είναι και η Ευρυτανία. Με δύο όψεις και δύο… φεγγάρια. Ειδικά τώρα, που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα χιόνια, αυτός ο υπέροχος τόπος με την παρθένα φυσική ομορφιά και τη σπουδαία ιστορία, γίνεται ταυτόχρονα παράδεισος και κόλαση. «Παράδεισος» για τους «φραγκάτους» των Αθηνών, που πλημμυρίζουν τα πολυτελή σαλέ και τα πεντάστερα ξενοδοχεία του Καρπενησίου και των γύρω χωριών. Και «κόλαση» για τους υπόλοιπους. Κυρίως για τα παιδιά.

Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πήρα την αφορμή όταν άκουσα τον υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στον νομό, κ. Θωμά Κώτσια, να καταγγέλλει στον Real Fm ότι τα παιδιά στον Δήμο Αγράφων, στη Δυτική Ευρυτανία, δεν πάνε σχολείο, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν.

• Ότι μαθητές Λυκείου δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο τους στη Φραγκίστα. Ο διαγωνισμός για τη μεταφορά τους κηρύχθηκε άγονος γιατί το κόμιστρο που προσφέρθηκε από την περιφέρεια ήταν χαμηλό και κρίθηκε ασύμφορο.
• Ότι καθηγητές γίνονται… ταξιτζήδες και μεταφέρουν τους μαθητές τους στο σχολείο με τα αυτοκίνητά τους για να μη χάνουν μαθήματα μέχρις ότου λυθεί το πρόβλημα.
• Ότι έκλεισε νηπιαγωγείο στο Παλαιοκάτουνο γιατί κανείς δεν φρόντισε να αντικατασταθεί η εγκυμονούσα νηπιαγωγός. 
• Ότι οι «αρμόδιοι» -τρομάρα τους!- ζήτησαν από ανάπηρο και άνεργο πατέρα αλλά και από άλλους γονείς να μεταφέρουν οι ίδιοι τα παιδιά τους σε άλλο νηπιαγωγείο, 20 χιλιόμετρα μακριά.
• Ότι, ότι, ότι... οι καταγγελίες δεν έχουν τέλος και συνθέτουν ένα σκηνικό κατάρρευσης της εκπαίδευσης στην Ευρυτανία, στην οποία οι μόνοι που αντιστέκονται είναι οι γονείς, οι μαθητές και οι δάσκαλοί τους.

Προσθέστε τώρα σε όλα αυτά και το αντικειμενικό γεγονός ότι οι μετακινήσεις στους δύσκολους δρόμους της Ευρυτανίας μόνο εύκολες δεν είναι. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως. Μεγάλωσα σε αυτή την περιοχή τη δεκαετία το '70 και γνωρίζω καλά τι σημαίνει χειμώνας στην Ευρυτανία. Περπάτησα, όπως και πολλοί άλλοι, στα χιόνια και στην παγωνιά για να πάω στο σχολείο. Ταξίδεψα, μαζί με άλλους – νύχτα – μέσα στο καταχείμωνο, πάνω σε ανοιχτή καρότσα φορτηγού για να προλάβω το λεωφορείο-σαράβαλο της γραμμής για το Λύκειο του Προυσού. Όμως, όλα αυτά σε μια άλλη εποχή. Όχι πάρα πολύ μακρινή, αλλά πάντως διαφορετική και ασφαλώς πιο δύσκολη. Που πίστευα ότι είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Κι όμως δυστυχώς εκεί επιστρέφουμε ολοταχώς. Με μια διαφορά. Τότε, στους κακοτράχαλους δρόμους της Ευρυτανίας, κτίζαμε τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή ξεκινώντας -όλοι σχεδόν- από την ίδια αφετηρία. Τώρα, οι δρόμοι είναι ασφαλτοστρωμένοι, αλλά οι άνθρωποι -οι πολλοί- υποφέρουν, ενώ δίπλα τους, οι λίγοι απολαμβάνουν τη θαλπωρή στα σαλέ της χλιδής. Και αυτό είναι οδυνηρό και κυρίως άδικο.

Ο Γιάννης Κουτσοκώστας είναι δημοσιογράφος.

ΠΗΓΗ:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ellada&id=29888