Το τέλος της Εκπαίδευσης

Οι πρωτοφανείς περικοπές που έχει επιβάλει το Μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστο και τον τομέα της Παιδείας. Τα σχολεία ξέμειναν από βιβλία, ξεμένουν και από εκπαιδευτικούς και βάζουν λουκέτο κατά εκατοντάδες. Είναι οι τραγικές συνέπειες του νέου προϋπολογισμού για την Εκπαίδευση που, λόγω έλλειψης κονδυλίων, αφήνει τα σχολεία χωρίς δασκάλους και καθηγητές, στριμώχνει τους μαθητές σαν σαρδέλες στα τμήματα που δεν καταργούνται, κόβει από τους φοιτητές τα κουπόνια για σίτιση. Είναι οι δραματικές επιπτώσεις μιας νέας αντίληψης πραγμάτων, που ενδιαφέρεται μόνο για την ευημερία των αριθμών – που ούτε κι αυτή επιτυγχάνεται – και αδιαφορεί για τον άνθρωπο και για το μέλλον των παιδιών μιας κοινωνίας, η οποία διαπιστώνει καθημερινά με θλίψη ότι ο συνεκτικός ιστός της καταρρέει ελέω μιας κακώς νοούμενης και χείριστα εφαρμοζόμενης μνημονιακής πολιτικής.

Αποτελεί, αναμφίβολα, παγκόσμια πρωτοτυπία, το γεγονός ότι η κυβέρνηση, την τελευταία διετία, δεν επιδεικνύει την απαιτούμενη πολιτική βούληση για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών και αρνείται να προχωρήσει στο δραστικό περιορισμό του δημόσιου τομέα, καταργώντας υπηρεσίες – σφραγίδες και φορείς – φαντάσματα, και, ταυτόχρονα, με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά και πρωτοφανή ανευθυνότητα, επιλέγει να συρρικνώσει δραματικά τη δημόσια εκπαίδευση και να υποβαθμίσει τραγικά τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων.

Την ώρα, δηλαδή, που χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι παραμένουν χωρίς αντικείμενο, τα συναρμόδια υπουργεία προτιμούν να κόψουν ακόμα και τις προσλήψεις αναπληρωτών εκπαιδευτικών, βάζοντας λουκέτο στα σχολεία, αδιαφορώντας κυνικά για την υποβάθμιση του επιπέδου της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Και την ώρα που οι σπατάλες στα υπουργεία συνεχίζονται ασύστολα, αποφασίζουν να κόψουν τα φάρμακα των ασθενών και να μειώσουν τις αμοιβές των γιατρών από τις εφημερίες, αντί να κάνουν εξυγίανση του συστήματος.

Είναι σαφές ότι το κοινωνικό δικαίωμα στην παιδεία και την υγεία καταπατείται και με το νόμο, θυσία και αυτό στο βωμό του Μνημονίου. Αλλά, είναι βέβαιο ότι, όταν ένα κράτος  υπονομεύει τους δύο βασικούς κοινωνικούς πυλώνες του, που είναι η παιδεία και η υγεία, ναρκοθετεί την ανάπτυξη και καταργεί την κοινωνική συνοχή, δυσχεραίνοντας και τον αγώνα επιβίωσης της χώρας.