Τι ζητάμε, τελικά, από τους νέους;

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων. Ο γνωστός θόρυβος στις εφημερίδες και στα κανάλια, δηλώσεις, συνεντεύξεις, αναλύσεις, άνοδος και πτώση των βάσεων, στατιστικά… Όμως, η υποκρισία, ο λαϊκισμός και η έλλειψη σοβαρότητας περισσεύουν. Οι νέοι και νέες δίνουν τον καιρό της ευαίσθητης εφηβείας τους κυριολεκτικά μια μάχη, την “μάχη” των εισαγωγικών εξετάσεων. Μια μάχη που τους έχουμε επιβάλει, με σκληρό ανταγωνισμό (και όχι συν-αγωνισμό) για να δημιουργήσουν (έτσι τους είπαμε) τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον.Μάχη εξοντωτική για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.

Ξόδεψαν  οι νέοι μας και οι οικογένειες τους ψυχή και χρήματα για μια επιτυχία, που σε λίγο “ειδικοί” και μη θα τορπιλίσουν με τα λεγόμενα και τις πράξεις τους. Λεγόμενα και πράξεις που παραπλανούν σκόπιμα, είτε απαξιώνοντας συλλήβδην την (Τριτοβάθμια) Εκπαίδευση και αποσιωπούν σκόπιμα ό,τι θετικό και δημιουργικό υπάρχει είτε ωραιοποιώντας καταστάσεις και κρύβοντας τα σοβαρά προβλήματα και τα λάθη (όλων) και, άρα, αποφεύγοντας την ανάγκη βελτίωσης.

Θυσίασαν πολλά οι νέοι για να “περάσουν”, παλεύοντας σκληρά και μάλιστα μέσα σε πιο περιβάλλον; Σ’ ένα ζοφερό και παρακμιακό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον και με (κάθε είδους) ηγεσίες ανίκανες να  τους δώσουν ελπίδα, αλλά ικανές είτε να τους απογοητεύουν και να τους κόβουν τα φτερά είτε να τους χαϊδεύουν ψεύτικα και πονηρά τ’ αυτιά.

Ζητήσαμε από τους νέους να κάνουν το καλύτερο, αλλά τι μέλλον τους επιφυλάξαμε; To μέλλον της ανεργίας, της αναγκαστικής μετανάστευσης, των 590 ευρώ του αρχικού μισθού, της γενικευμένης παρακμής και αδικίας. Μας εξόργιζε το γεγονός της αντίδρασης τους, που όμως, παρότι πολλές φορές πράγματι απαράδεκτη και εκτός ορίων, έπρεπε να μας προβληματίσει σοβαρά για τα αίτια της. Όμως, σε μια παρακμιακή κοινωνία του μαύρου – άσπρου είναι πάντα πιο βολική μια εύκολη και χωρίς πολλά – πολλά καταδίκη, αντί μια βασανιστικής και επεξεργασμένης εκτίμησης και κατανόησης των αιτίων του προβλήματος.

Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει, ειδικά σήμερα που βρισκόμαστε σε τέλος εποχής, που η κοινωνία και ιδιαίτερα οι νέοι κοιτάζουν το αύριο με αμηχανία και φόβο, να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να πούμε την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι η εποχή της Μεταπολίτευσης (δημιούργημα μας) δεν τελείωσε απλά, αλλά κατέρρευσε και η νέα αρχή θα πρέπει να βασισθεί στους νέους μας, για τους οποίους η βασική προϋπόθεση προκειμένου να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το ζοφερό μέλλον, είναι μία, δηλαδή o δύσκολος δρόμος προς την στέρεη γνώση, δηλαδή την ποιοτική εκπαίδευση, σε οποιοδήποτε επίπεδο του Εκπαιδευτικού Συστήματος. Να γίνουν πραγματικά “καλοί” στο επάγγελμα, στην επιστήμη, στην έρευνα, αλλά και ευαίσθητοι και προβληματιζόμενοι ΠΟΛΙΤΕΣ για να σηκώσουν και πάλι την Ελλάδα. Χθες το κριτήριο της επιτυχίας (;) ήταν το “πόσα βγάζεις” (ανεξάρτητα από τον τρόπο), αύριο πρέπει να είναι το “πόσο καλός είσαι” (παντού).

Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για την Εκπαίδευση, αλλά και όσοι συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία (κυβέρνηση, κόμματα, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί) έχουν την ιστορική ευθύνη να εξασφαλίσουν στους νέους, κατ’ απόλυτη προτεραιότητα, αυτήν την δυνατότητα, όχι από συμβατική υποχρέωση, αλλά ως την απαραίτητη συνθήκη για την επιβίωση της χώρας. Μπορούν; Επιτέλους, τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξεις.

Πρέπει οπωσδήποτε, γιατί, όπως λέει ο Λ. Παπαδόπουλος:

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα πριν λίγο καιρό πάλι στο aixmi.gr: Ο χρόνος τελειώνει και αν δεν τα καταφέρουμε, μετά θα έρθει η απόγνωση. Αλλά δεν αξίζει στους νέους μας το μέλλον της απόγνωσης.

* Ο Σταύρος Κουμπιάς είναι καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανης.