Στις 31 Αυγούστου μπήκα στο πλοίο με προορισμό ένα νησί των Κυκλάδων .Κάτω από κάποιες συγκυρίες έτυχε να ταξιδεύω...με την παρέα των καθηγητών που ταξίδευαν για να παρουσιαστούν την επομένη μέρα πρώτη Σεπτέμβρη στα σχολεία τους. Αυτά που είδα αυτά που άκουσα με εξόργησαν!
Το 99% του δυναμικού των καθηγητών του ενός και μοναδικού Γυμνασίου-Λυκείου του νησιού ταξίδευαν ως ..τσιγγάνοι περιπλανώμενοι. Αυτοκίνητα-δεν νοείται όπως θα καταλάβετε παρακάτω να είσαι καθηγητής και μην διαθέτεις αυτοκίνητο-φορτωμένα με όσα στοιχειωδώς χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει, δηλαδή..ρούχα χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, κατσαρόλια, σεντόνια κουβέρτες πετσέτες, βιβλία κάθε χρειαζούμενο προσωπικό μικροαντικείμενο και προμήθειες από το Σ.Μάρκετ από καφέ και χαρτί υγείας έως μανταλάκια. Κάθε αυτοκίνητο φορτωμένο σαν περιπλανώμενο τσίρκο. Και αυτό όχι από κάποια διαστροφή των ανθρώπων αυτών αλλά γιατί με το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια-θεός να τα κάνει σπίτια- που νοικιάζουν στο νησί και να επιστρέφουν τον Σεπτέμβρη περιπλανώμενοι νομάδες γιατί οι ντόπιοι θέλουν τα σπίτια προς τουριστική εκμετάλλευση.
Δεν φτάνει αυτό αλλά οι περισσότεροι δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ακόμα αν τελικά τοποθετούνται στο σχολείο του συγκεκριμένου νησιού η σε κάποιο άλλο της ίδιας Δευτεροβάθμιας .Διευ/σης, να μην ξέρουν αν θα μπουν ξανά στο πλοίο για Πειραιά και από κει σε άλλο πλοίο για άλλο νησί η να ψάξουν για σπίτι αφού τα κενά και οι τοποθετήσεις είναι ακόμα θολό τοπίο με αποτέλεσμα να περιπλανώνται στο νησί με τα αυτοκίνητα φορτωμένα σωματικά ταλαιπωρημένοι και ψυχικά κουρέλια.
Έριξα και μια ματιά –μια δεν άντεξα για περισσότερο –σε ένα εξόφυλλο μισθοδοσίας τους αναρτημένο σε κάποιο σαιτ του κλάδου τους και έφριξα! Καθηγητής πχ με 4χρονη προϋπηρεσία
Το 99% του δυναμικού των καθηγητών του ενός και μοναδικού Γυμνασίου-Λυκείου του νησιού ταξίδευαν ως ..τσιγγάνοι περιπλανώμενοι. Αυτοκίνητα-δεν νοείται όπως θα καταλάβετε παρακάτω να είσαι καθηγητής και μην διαθέτεις αυτοκίνητο-φορτωμένα με όσα στοιχειωδώς χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει, δηλαδή..ρούχα χειμωνιάτικα και καλοκαιρινά, κατσαρόλια, σεντόνια κουβέρτες πετσέτες, βιβλία κάθε χρειαζούμενο προσωπικό μικροαντικείμενο και προμήθειες από το Σ.Μάρκετ από καφέ και χαρτί υγείας έως μανταλάκια. Κάθε αυτοκίνητο φορτωμένο σαν περιπλανώμενο τσίρκο. Και αυτό όχι από κάποια διαστροφή των ανθρώπων αυτών αλλά γιατί με το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια-θεός να τα κάνει σπίτια- που νοικιάζουν στο νησί και να επιστρέφουν τον Σεπτέμβρη περιπλανώμενοι νομάδες γιατί οι ντόπιοι θέλουν τα σπίτια προς τουριστική εκμετάλλευση.
Δεν φτάνει αυτό αλλά οι περισσότεροι δεν ήξεραν και δεν ξέρουν ακόμα αν τελικά τοποθετούνται στο σχολείο του συγκεκριμένου νησιού η σε κάποιο άλλο της ίδιας Δευτεροβάθμιας .Διευ/σης, να μην ξέρουν αν θα μπουν ξανά στο πλοίο για Πειραιά και από κει σε άλλο πλοίο για άλλο νησί η να ψάξουν για σπίτι αφού τα κενά και οι τοποθετήσεις είναι ακόμα θολό τοπίο με αποτέλεσμα να περιπλανώνται στο νησί με τα αυτοκίνητα φορτωμένα σωματικά ταλαιπωρημένοι και ψυχικά κουρέλια.
Έριξα και μια ματιά –μια δεν άντεξα για περισσότερο –σε ένα εξόφυλλο μισθοδοσίας τους αναρτημένο σε κάποιο σαιτ του κλάδου τους και έφριξα! Καθηγητής πχ με 4χρονη προϋπηρεσία
( φυσικά όχι στον τόπο καταγωγής του και κοντά στο σπίτι του) με τις περικοπές και τις αναδρομικές κρατήσεις θα πάρει μισθό 906 ευρώ…! Και από μόνο του ίσως το ποσό αυτό δεν είναι και τόσο απογοητευτικό αφού στην αγορά εργασίας υπάρχουν μισθοί των 600 ευρώ …η και λιγότερα πια.
Όμως …εγώ πχ ως εργαζόμενη του αισχρού ιδιωτικού τομέα με ότι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό εργάζομαι η αναζητώ εργασία στην πόλη που ζω, μπορεί να αμείβομαι με 600 ευρώ το μήνα αλλά ζω με την μάνα μου δεν είμαι αναγκασμένη να πληρώνω για ένα δωμάτιο, συνήθως μέσα στην υγρασία και την μούχλα, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς τα βασικά για να ζει αξιοπρεπώς ένας άνθρωπος 300 και πλέον ευρώ το μήνα Δεν είμαι αναγκασμένη να διαθέτω και να κινώ αυτοκίνητο , να εγκαταλείπω το σπίτι μου κάθε τέλος Ιουνίου να πληρώνω ακτοπλοικά εισιτήρια βενζίνες και διόδια για να επιστρέψω σαν περιπλανώμενο τσίρκο με όλο το νοικοκυριό μου στον τόπο καταγωγής μου και ξανά από την αρχή τον Σεπτέμβρη για να ξαναφύγω πάλι από το ένα νησί σε κάποιο άλλο ξερονήσι η κατσικοχώρι όταν και αν βγούν τα κενά και οι τοποθετήσεις. Δεν πληρώνω από 2 και πλέον ευρώ την εξάδα το νεράκι για να πιω η να μαγειρέψω δεν πληρώνω από 1, 50 ευρώ και πάνω το φραντζολάκι το ψωμί, δεν είμαι αναγκασμένη να κινώ το αυτοκινητό μου για να πάω στη δουλειά μου δεν αναγκάζομαι αν χρειαστώ γιατρό η αν μου σκιστεί το παπούτσι να ξαναπληρώσω εισιτήρια για να καλύψω βασικές ανάγκες μου. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι με μεράκι για το καλύτερο με αγάπη για την δουλειά τους ξεκινούν την πρώτη χρονιά και βρίσκονται μπροστά σε αυτό το μπάχαλο και σουρτα-φέρτα και χρόνο με τον χρόνο πώς να μην χάσουν την φλόγα τους ? Πώς να μην αγανακτήσουν? Πώς να μην γίνουν αδιάφοροι? Πως να αφιερωθούν στο λειτούργημα τους όταν περιπλανώνται σαν τσίρκο και ταλαιπωρούνται σωματικά και ψυχκά?
Όμως …εγώ πχ ως εργαζόμενη του αισχρού ιδιωτικού τομέα με ότι μπορεί να περιλαμβάνει αυτό εργάζομαι η αναζητώ εργασία στην πόλη που ζω, μπορεί να αμείβομαι με 600 ευρώ το μήνα αλλά ζω με την μάνα μου δεν είμαι αναγκασμένη να πληρώνω για ένα δωμάτιο, συνήθως μέσα στην υγρασία και την μούχλα, χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, χωρίς τα βασικά για να ζει αξιοπρεπώς ένας άνθρωπος 300 και πλέον ευρώ το μήνα Δεν είμαι αναγκασμένη να διαθέτω και να κινώ αυτοκίνητο , να εγκαταλείπω το σπίτι μου κάθε τέλος Ιουνίου να πληρώνω ακτοπλοικά εισιτήρια βενζίνες και διόδια για να επιστρέψω σαν περιπλανώμενο τσίρκο με όλο το νοικοκυριό μου στον τόπο καταγωγής μου και ξανά από την αρχή τον Σεπτέμβρη για να ξαναφύγω πάλι από το ένα νησί σε κάποιο άλλο ξερονήσι η κατσικοχώρι όταν και αν βγούν τα κενά και οι τοποθετήσεις. Δεν πληρώνω από 2 και πλέον ευρώ την εξάδα το νεράκι για να πιω η να μαγειρέψω δεν πληρώνω από 1, 50 ευρώ και πάνω το φραντζολάκι το ψωμί, δεν είμαι αναγκασμένη να κινώ το αυτοκινητό μου για να πάω στη δουλειά μου δεν αναγκάζομαι αν χρειαστώ γιατρό η αν μου σκιστεί το παπούτσι να ξαναπληρώσω εισιτήρια για να καλύψω βασικές ανάγκες μου. Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι με μεράκι για το καλύτερο με αγάπη για την δουλειά τους ξεκινούν την πρώτη χρονιά και βρίσκονται μπροστά σε αυτό το μπάχαλο και σουρτα-φέρτα και χρόνο με τον χρόνο πώς να μην χάσουν την φλόγα τους ? Πώς να μην αγανακτήσουν? Πώς να μην γίνουν αδιάφοροι? Πως να αφιερωθούν στο λειτούργημα τους όταν περιπλανώνται σαν τσίρκο και ταλαιπωρούνται σωματικά και ψυχκά?
Αναγνώστρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου